Wrinklebeard: The Magic of Midwinter

                                              The magic of Midwinter
When I walked through the fresh and new fallen snow in front of my little house I noticed something strange. Every time when I brushed the snow of the path and looked back, I saw new fresh snow lying on it. First I thought it came of the soles of my boots. Until suddenly, splash, I received a handful of snow right in my face. I looked around but saw no one who did this to me. And again, splash, this time the snow landed in the collar of my jack. I decided to play along and to suddenly turn around to see who was there, throwing the snow. In the corner of my eyes I saw a movement, I turned around to have a better look and again.....splash, a pile of snow on the back of my head again. Brrrr, cold melting snow dripped along my neck towards my back.
“Hey who is there” I yelled, “who is fooling me, show yourself if you dare”. Splash! This time a pile of snow landed on top of my head. Quickly I looked up and I saw a lovely tiny brown squirrel sitting on a branch. He looked at me with naughty black eyes. When he jumped onto a different branch another pack of snow felt down. Quickly I stepped aside but it almost hit me again. The squirrel kept looking at me and didn’t run away. It seemed as if he wanted me to challenge to catch him. “Well just wait and see” I thought. I made a little snowball, aimed and threw it to the squirrel. However, he was so clever and quick. He just jumped away, from branch to branch, over my head and yes, exactly what you thought...splash...another heap of snow landed in my neck.
This little squirrel was amazingly clever, so I decided to take another

chance. Again I made a snowball, this time a bigger one. And there it was, I saw my opportunity to get even with him. “What he can do, I can do” I thought. I threw the snowball as hard as I could just a little bit above the squirrel. The squirrel didn’t move and looked at me like he was saying: “Well well, your way of throwing a snowball isn’t quite good, isn’t it?”.
But what he didn’t see is that the snowball I threw, hit a branch, which was loaded with snow, and yes, it all fell down....just exactly on the head of the squirrel. He jumped and shivered, and shook all the snow from his fur. I laughed loudly.
Unexpectedly a snowball hit my back. I turned around to look where it came from. A second snowball hit my back and again I turned around to look where that one came from. And another one hit me, now on my side, and another one hit my legs, and another one and another one. The snowballs coming from all sides kept hitting me. I didn’t know where to hide, it was raining snowballs. “ Ok, Ok, Stop, please stop” I shouted, “I surrender to whoever you are, and you won the fight”.
When it stopped raining snowballs around my ears I looked up and there I saw standing a whole bunch of elves out of the forest. I stood up and walked to them. They were rolling over each other and laughed out really hard. So here we had the little naughty ones, six elves, all with red coats and blue caps. They had pink cheeks from the cold and the fun they had. I wanted to ask where they came from and what they were doing here, when suddenly I recognised one of the elves from one of the adventures with my friend Gnome Wrinklebeard. He also saw me and came forward. “ I would like to ask you if you would join us at our Midwinter party. Gnome Wrinklebeard has sent us to ask you because he himself is to busy with the preparations.” “Well that is very nice and I surely like that, but let me first grab my warm winter coat” I replied.
A few moments later we all walked through the forest. The squirrel jumped, in front of us, from branch to branch and I had to avoid several lumps of snow falling down. The elves only laughed and were very happy and excited.
After a while we arrived at the place where the elves were living, deep in the forest. I was brought to the centre of the village where I saw a huge Christmas tree. It was very clear that all the little gnomes and elves were still busy with the decoration of the tree. A beautiful silver white garland curled from one branch to the other. It looked like the hair of an angel! And

while thinking this a little elf appeared from behind a tree, flew to the Christmas tree and hung her long long curly hair onto every branch of the Christmas tree by flying around and around the tree. The look on my face must have been so surprised that the elves around me started to laugh again. Behind me, I heard Wrinklebeard saying:” Yes, yes, this is the magic of Christmas and we are so happy to share this with you. This special day we always start together as one big family. And as you can see, everyone is working together to make this happen by decorating the forest”. In the meantime the Elf had arrived at the top of the Christmas tree. She sat down and looked around. Her hair was beautifully curled through the whole tree and she looked very satisfied. Then she clapped her hands and from every corner of the wood, all kind of different animals arrived bringing lovely things for into the tree. I saw squirrels with pinecones, a snowbird with twigs filled with red berries, a hedgehog with beechnuts, little white and brown rabbits with crystal clear icicles, many many animals with a bit of everything. I even saw animals, which normally should be having their mid- winter sleep. And the Christmas tree became more and more beautiful, and the Elves started to dance around the tree. More and more Elves arrived who were taking place on the ends of the branches, oh so beautiful it was. Also Sir Owl passed by, spreading his giant wings to land safely near the tree. He brought a red apple. I heard him panting and puffing while he flew to the tree. With the help of the Elves the apple was laid onto a branch. Ten times he did that!! But where he found those apples...who knows, nobody told me that. And the Christmas tree became more and more decorated. What a majestic and wonderful tree.

“Just wait a little more and see what happens”, Wrinklebeard said.

At the same moment the Elf at the top of the tree clapped her hands again, two times this time. Everyone was looking at a spot deep into the forest, and there something appeared what I probably will never forget.
Between the trees of the dark forest hundreds of little warm white light went on, and everything was lighted in a very beautiful fairy-tale way.
The lights were moving and came our way. When they arrived at the open centre near the Christmas tree, I saw all these fireflies. They all found a place in the Christmas tree, from top till bottom, between all the decorations. It looked like the tree became alive. There he stood, in the snow, full of light and colour. Everyone looked at the tree with a smile of luck and love.
I just wanted to ask Wrinklebeard what was to happen now. He answered with a finger onto his lips and a quite “Ssssjt” . I quickly shut my mouth and looked around to see what it was where we were waiting for. And while

standing there, I noticed that I wasn’t cold at all. However, the icicles in the tree weren’t melting either, so it must be freezing. “Hmmmm” I thought, “ that I need to ask later”.
And then I suddenly heard an enchanting and wonderful music. It was so enchanting that I got goose bumps. I looked around where it came from and saw the Elf at the top of the Christmas tree playing a flute. The sounds coming from the flute were pure magic, and I could almost see it whirling along the tree into the woods.
I stood there looking and listening as if I was bewitched. Suddenly Wrinklebeard poked me in my side. He pointed at a path that went deep into the woods. I saw everyone looking at this path as if they were expecting something to happen. However, nothing special was seen there and I looked back to the Elf at the tree, who was still playing the flute.
Until very suddenly, a very heavy boom was heard, as if somebody played a big drum: “ Boom....Boom....Boom....Boom “.
The sound became louder and louder and the ground begun to vibrate on it. And there, on the path, a very big and stately figure appeared. Sure he was twice as big as us and he wore a beautiful white coat with fur on the sides. His boots were brown just like his pants, which were put into the boots. A big heavy belt, with a silver buckle in the shape of a pine cone, held his pants on its place. Under his coat I could see a red vest, and on his head he wore a silver white crown with five pins. A white snowball was picked on every pin. A big golden ring, with a dark red sparkling stone in it, graced his left hand. It looked like the stone was illuminating the area.
His right hand held a little staff with a star on the top.
He stopped at the place where we were standing and he looked around. It was so quite then. He looked at the Elves and then he saw me. He gazed at me for a while and suddenly he winked with his eye. I exhaled deeply. I didn’t notice holding my breath all the time. At last the man turned around and looked at the tree. He raised his arm with the staff and made a quick movement with it, like throwing a ball. A silver white glistening beam came out of the staff, which was directly pointed to the top of the tree. Halfway the tree the beam changed into a star, which was floating through the air. A few times the star circled around the top of the tree, and landed there. It stayed just on the very top of the tree radiated the most beautiful light I have ever seen.

Suddenly all Elves threw their hats in the air and shouted together:” Hurray for King Winter, Hurray for King Winter”. So this was King Winter, the one I heard so many stories about. I wanted to greet him but he came already our way with a big and bright smile on his face. He stopped at Wrinklebeard, bended over to him and said: “ Well done well done, you guys done it again and I am proud of you all”. And when he looked at me he said: “And I am completely honoured with your visit here and now”. I didn’t know what to say back. “Yes”, King Winter continued, “it is very important that someone from the human world can attend this kind of celebrations. They can bring our Christmas messages and blessings home to their world, and spread it in a way that everyone can understand. So please write your story about what you felt and what you have seen and heard here. Let it read to everyone who wants to read it. What you see here is togetherness, help each other where necessary, and make fun whenever you can, just like you saw when everyone was decorating the tree. And yes, in answer to your question, you get a warm feeling of that, like an inner glowing, despite the fact that it is still freezing with snow and icicles around”.
King Winter raised himself and shouted with a loud voice: “Merry Christmas to you and everyone”. On that, all Elves started to party, a party that lasted very long to deep in the morning. I really don’t know how I went home but when I woke up in my bed I heard the bells ringing.... It is Christmas!!!!!! 

Kreukelbaard: Midwintermagie

       

                                                      Midwintermagie

Toen ik de pas gevallen sneeuw van mijn paadje voor het huis aan het wegvegen was, merkte ik iets vreemds op. Elke keer als ik een stukje gedaan had en ik om keek, lag er weer een hoopje sneeuw. Elke keer veegde ik het weer weg. Ik dacht dat het onder mijn schoenen was blijven plakken en er even verder weer vanaf was gevallen. Totdat ik ineens, flats, een kledder sneeuw in mijn nek kreeg. Gauw keek ik om maar ik zag niets. Ik besloot om gewoon verder te vegen en me dan ineens om te draaien om te zien wie dat deed. Toen het zover was dat ik dat wilde doen, zag ik in mijn ooghoek iets bewegen. Ik wilde wat beter kijken en toen ineens...flats, weer een pak sneeuw in mijn nek. Brrrr. “Hé” riep ik, wie is daar, wie houdt me daar voor de gek, kom eens tevoorschijn.” Flats, nu kreeg ik een pak sneeuw boven op mijn hoofd. Gauw keek ik naar boven en daar zag ik een bruine eekhoorn op een tak zitten die me met guitige oogjes aanstaarde. Toen hij op een andere tak sprong viel er weer een pak sneeuw naar beneden. Gauw stapte ik opzij en de sneeuw miste me op een haartje na. De eekhoorn bleef me in de gaten houden en liep niet weg. Het leek wel of hij me uitdaagde. “Wacht jij maar” dacht ik en maakte een klein sneeuwballetje. Ik richtte en gooide de sneeuwbal naar de eekhoorn. Maar hij was slim en snel. Hij sprong gauw op een andere tak boven mijn hoofd en weer, flats, een kledder sneeuw in mijn nek. Ik stond versteld. Wat is die kleine eekhoorn slim zeg. Ik maakte nog een sneeuwbal, deze keer wat groter. En ineens zag ik mijn kans. Wat hij kan, kan ik ook. Ik gooide de sneeuwbal ver boven de eekhoorn. De eekhoorn bleef zitten en keek me aan op een manier dat hij wilde zeggen: ”Nou nou, jij kan echt niet gooien.” Maar wat hij niet gezien had, is dat de sneeuwbal die ik gooide tegen een tak aan kwam die

zwaar was van alle sneeuw. Die sneeuw kwam nu naar beneden en viel, precies, boven op de eekhoorn. De eekhoorn sprong op van schrik en schudde de sneeuw van zich af. Ik moest er hard om lachen. Ineens kwam er een sneeuwbal tegen mijn rug. Ik draaide me om en keek waar die nu vandaan kwam. En weer kwam er een sneeuwbal tegen me aan, nu aan de zijkant, en nog een tegen mijn been, en nog een, en nog een. Ze kwamen van alle kanten en waren allemaal raak. Ik wist niet hoe gauw ik moest bukken en wegkruipen want het was een regen van sneeuwballen. ”Ho maar, ho maar” schreeuwde ik, “ik geef me over, wie jullie ook zijn.” Toen er geen sneeuwballen meer om mijn oren vlogen keek ik op en daar zag ik een heel stel kabouters uit het bos staan. Ik stond op en liep naar ze toe. Ze rolden over elkaar heen van het lachen. Daar hadden we dus de boosdoenertjes, zes kabouters, allemaal met rode jasjes aan en blauwe puntmutsjes op. Ze hadden roze wangetjes van de pret. Ik wilde vragen waar ze vandaan kwamen en wat ze kwamen doen, toen ik ineens een van de kabouters herkende van een van de avonturen met Kreukelbaard. Hij zag dat ik hem herkende en kwam naar voren. “Ik wilde je vragen of je met ons meekwam om het Winterfeest te vieren. Kabouter Kreukelbaard heeft ons gestuurd, hij had het zelf te druk met de voorbereidingen en het regelen van het feest.” “Nou dat wil ik wel, maar dan ga ik eerst even een hele warme jas aantrekken en een sjaal omdoen” zei ik.
Even later liepen we met ons allen door het bos. De eekhoorn sprong met ons mee van tak naar tak en ik moest regelmatig een vallend pak sneeuw ontwijken. De kabouters lachten alleen maar en hadden de grootste lol. Na een tijdje kwamen we weer op de plek waar de kabouters leefden, diep in het bos. Ik werd naar het midden van het kabouterdorp gebracht waar ik een enorme kerstboom zag staan. Het was duidelijk dat de kabouters deze aan het versieren waren. Er zat al een mooie witzilveren slinger in. Het leek wel engelenhaar. En nog voor ik het gedacht had, zag ik vanachter de boom een elfje verschijnen die rondom de boom vloog en zo haar prachtige witzilveren haar in de boom hing. Ik keek zo verbaasd dat de kabouters weer begonnen te lachen. Ik hoorde achter mij Kreukelbaard zeggen: ”Ja ja, dat is de magie van Kerstmis, en die willen we graag met je delen. Want dit is een bijzondere tijd die wij altijd met elkaar starten. En dan helpt iedereen mee om het bos te versieren.” Ik keek weer naar het elfje, die intussen boven aan de top van de kerstboom was aangekomen. Daar ging zij op haar gemak zitten en keek om

zich heen. Het haar had ze op een prachtige manier om de boom gewikkeld en ze zat tevreden rond te kijken. Toen klapte ze in haar handjes en kwamen er vanuit elke hoek allerlei dieren aanrennen die iets meebrachten om in de boom te hangen. Ik zag eekhoorntjes met dennenappeltjes, lijsters met takjes waarin oranje gekleurde besjes zaten, egeltjes met beukennootjes, konijntjes met ijspegeltjes, van alles wat. Ik zag zelfs dieren die normaal om deze tijd een winterslaap zouden moeten doen. En de boom werd mooier en mooier en de kabouters begonnen er om heen te dansen. Er kwamen nog meer elfjes aanvliegen die op de puntjes van de takken gingen zitten, oh zo mooi. Meneer Uil kwam ook aangevlogen met een grote rode appel. Ik hoorde hem hijgen en puffen terwijl hij voorbij kwam en naar de boom vloog. Daar werd de appel met hulp van een elfje op een tak gelegd. En dat deed meneer Uil wel tien keer. Maar waar hij die appels vandaan haalde......dat vertelde niemand. De boom werd zo mooi. “Wacht maar eens af” zei Kreukelbaard.
Op hetzelfde moment klapte het elfje hoog in de boom weer met haar handjes, maar nu twee keer. Iedereen keek naar een plek achter in het bos en daar zag

ik iets wat ik nooit meer zal vergeten. Tussen de bomen gingen wel honderden lichtjes aan en alles werd in een heel sprookjesachtig licht gehuld. De lichtjes bewogen en kwamen onze kant op. Toen ze op de open plek bij de kerstboom aan gekomen waren zag ik dat het allemaal vuurvliegjes waren. Ze namen allemaal een plekje in op de takken van de kerstboom, tussen alle versieringen. De boom kwam ineens tot leven. De boom was zo prachtig, zo stralend, ik had nog nooit zo’n mooie kerstboom gezien. Hij stond daar midden in de sneeuw, vol met kleur en licht, en iedereen was stil geworden. Iedereen keek met een glimlach op het gezicht naar de boom. Ik wilde net aan Kreukelbaard vragen wat er verder ging gebeuren toen hij met een vinger op zijn lippen “Sssjjjjt” zei. Ik hield dus gauw mijn mond dicht en keek in het rond om te zien waar we op stonden te wachten. 

En terwijl ik daar stond viel het me op dat ik het helemaal niet koud had. Maar de ijspegels die net in de boom waren gehangen smolten niet, dus het moest toch wel vriezen. “Hmmm vreemd” dacht ik, “dat moet ik straks eens vragen.” Toen hoorde ik ineens prachtige muziek waar ik kippenvel van kreeg, zo mooi. Ik keek waar dit vandaan kwam en zag dat het elfje boven in de boom op een fluit aan het spelen was. Ze speelde zo mooi dat je bijna de klanken die uit de fluit kwamen langs de boom en in het bos kon zien dwarrelen. Ik stond als betoverd naar haar te kijken en te luisteren. Ineens werd ik in mijn zij gepord door Kreukelbaard. Hij wees naar een pad wat in het bos verdween. Ik zag dat iedereen naar dat pad keek. Er was niets te zien en het elfje in de boom ging gewoon door met haar prachtige lied. Totdat er ineens een zwaar gedreun hoorbaar werd. Alsof er iemand op een zware trommel sloeg: ”Bom.....bom.....bom.....bom.....bom.” Het geluid werd steeds harder en de grond begon te trillen. En opeens kwam daar over het pad een heel grote statige figuur aanlopen. Hij was zeker twee keer zo groot als de rest van ons. Hij had een witte mantel aan met wit bont aan de randen. Zijn laarzen waren bruin net als zijn broek die in zijn laarzen was gestopt. Een brede riem met een zilveren gesp in de vorm van een dennenappel hield de broek op zijn plaats. Hij had een rood vest aan en op zijn hoofd had hij een zilverwitte kroon, met vijf punten. Op elke punt zat een sneeuwbal geprikt. Aan zijn linkerhand had hij een grote ring met een donker rode fonkelende steen erin, die wel licht leek te geven. In zijn rechterhand droeg hij een kleine staf met een ster erop. Eenmaal aangekomen op de plek waar wij stonden stond hij stil en keek hij in het rond. Het was muisstil. Hij keek naar de kabouters en toen viel zijn oog op

mij. Hij staarde me een tijdje aan en gaf me ineens een knipoog. Ik ademde uit. Ik had niet eens in de gaten gehad dat ik de hele tijd mijn adem had ingehouden. De man draaide zich uiteindelijk om en keek naar de boom. Hij hief zijn rechterhand met de staf omhoog en maakte een gooiende beweging naar de boom. Er kwam een zilverwitte straal uit de staf en die ging recht op de top van de boom af. De straal veranderde halverwege in een ster die langzaam door de lucht verder zweefde. De ster maakte een rondje om de top van de boom en landde uiteindelijk op het bovenste puntje van de kerstboom waar de ster schitterend bleef stralen. Alle kabouters gooiden ineens hun mutsjes in de lucht en riepen: ”Hoera voor Koning Winter, hoera voor Koning Winter.” Dus dit was Koning Winter waar ik al zoveel over gehoord had. Ik wilde naar hem toe lopen maar Koning Winter kwam al breed lachend onze kant op lopen. Hij stopte bij Kreukelbaard, bukte zich en zei: “Kreukelbaard, dat hebben jullie weer prachtig voor elkaar, ik ben weer trots op jullie.” En terwijl hij mij aankeek zei hij: “En ik voel me vereerd met het bezoek van jou.” Ik wist even niets meer te zeggen. “Ja, het is belangrijk dat zo af en toe iemand uit de mensenwereld dit meemaakt want die kunnen onze boodschap van Kerst overbrengen op een manier die alleen jullie kunnen. Dus schrijf hier maar een verhaal over en laat het lezen aan ieder die het wil. Want wat je hier ziet is samenhorigheid, samen elkaar helpen waar het nodig is, en ook samen plezier maken net zoals je iedereen mee zag helpen om de boom te versieren. En ja, in antwoord op je vraag..daar krijg je het inderdaad warm van...van binnenuit, terwijl er dan toch sneeuw ligt en ijspegels hangen.” Koning Winter ging weer rechtop staan en riep met luide stem: ”Gelukkig Kerstfeest voor iedereen.” Daarop brak er een groot feest uit wat nog heel lang doorging. Hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet meer, maar toen ik in mijn bed wakker werd hoorde ik de klokken luiden...Het is Kerstmis!!

         

      

Kreukelbaardkronieken, hfdst 21: Drakendrama

                                                  21. Drakendrama

Deze week had ik een rustige week dus kon ik lekker een beetje rondom het huis wat kleine klusjes doen. Er moest wat gesnoeid worden in de tuin en wat oude takken, plantjes en blaadjes worden opgeruimd. Tussen de klusjes door zat ik lekker in de schaduw van wat bomen te genieten van een glas overheerlijke rode limonade. Op een morgen besloot ik een paar hoge struiken te gaan snoeien. Ze waren intussen erg groot geworden en er moest hoognodig een stukje af. Terwijl ik zo bezig was, kreeg ik het gevoel dat ik werd gadegeslagen. Ik had dat al eerder gehad en toen was er altijd wel wat te beleven met de kabouters, of de dieren in het bos. Dus ik riep maar alvast: “Kom maar tevoorschijn hoor en vertel me maar wat we gaan doen.” Maar er gebeurde niets, dus misschien had ik me wel vergist. Toch bleef ik regelmatig om me heen kijken of ik niet iets zag bewegen onder de bladeren of in de bomen. Terwijl ik door ging met mijn tuintje op te ruimen, bleef ik wel dat prikkelende gevoel bij mijn nekharen houden. ‘s-Avonds zat ik tevreden in mijn tuintje te kijken hoe netjes ik alles had gedaan. Plotseling voelde ik een druppel op mijn arm vallen. Ik keek omhoog maar zag niets. Misschien een vogelpoepje, of een druppel van de sproeier die verderop de tuin stond te sproeien? Nee, dat kon niet, een vogelpoepje zou ik moeten zien liggen op mijn arm, en de tuinsproeier staat veel te ver weg. Even later voelde ik er weer een, nu in mijn nek. Ik snapte er niets van. Ik besloot er geen aandacht aan te geven en omdat het al laat was en ik best moe was, ging ik naar bed om te slapen, zonder verder over de druppels na te denken. Omdat het zo warm was, liet ik de ramen open staan. Gedurende de nacht droomde ik over verschillende boswezentjes die in de bomen zaten. Ze speelden met water en ze wilden mij stiekem nat gooien. Ik kon ze niet zien, maar wel horen en voelen, want elke keer als er een lading druppels op mij viel hoorde ik gelach. Plotseling werd ik wakker en wist ik niet of ik nu gedroomd had of niet, want mijn laken was wat vochtig geworden. Nu was het wel warm, maar zo hard had ik toch niet liggen zweten? Meer en meer kreeg ik het idee, dat er toch iets vreemds aan de hand was. Ik zei: ”Ik weet dat je er bent dus kom maar tevoorschijn. En als je dat niet wil, maak me dan alsjeblieft niet elke keer nat.” Ik dacht even dat ik een kuchje hoorde, maar het bleef verder stil. Net toen ik weer wilde gaan liggen, hoorde ik weer een kuchje, nee meer een snik en ik zag in het donker iets oplichten in de hoek van de kamer. Ik liep er langzaam heen en wachtte af wat er zou gebeuren.  Toen ik weer een snik hoorde, zag ik achter het gordijn weer iets oplichten. Met een ruk trok ik het gordijn opzij. Ik hoorde een gil, zag een vuurflits en meteen vloog er iets rakelings langs mijn voeten. Ik schrok ervan en maakte een sprongetje. De schim die ik zag, rende ik achterna en ik zag iets heel vreemds. Ik zag een lange staart en twee vleugels achter de kast vandaan komen. Op het moment dat ik het licht aan wilde doen, vloog het langs mijn hoofd. Ik zag weer een vuurflits en rook verbrand haar, mijn haar. In een reflex bukte ik en rende naar de badkamer, om te kijken of mijn haar in brand stond. Gelukkig waren het alleen een paar buitenste haartjes, die een beetje verschroeid waren. Nu was ik toch wel heel nieuwsgierig en een beetje boos geworden. Ik liep weer naar de kamer, maar zag dat het wezen door het open raam verdwenen was. Er zat nog een klein schroeiplekje op het kozijn. “Tjonge” dacht ik, “dat kan geen vuurvliegje meer zijn.” Ik keek nog eens uit het raam en zag aan de rand van de tuin in een boom iets bewegen en oplichten. “Ik heb je al gezien en ik weet dat je daar in die boom zit” riep ik. “Ik denk dat jij net zo geschrokken bent als ik, maar ik zal je geen kwaad doen. Wil je alsjeblieft tevoorschijn komen, zodat ik je kan zien?” Eerst dacht ik dat er niets zou gebeuren, maar toen opeens hoorde ik geritsel en zag iets door de lucht vliegen. Het liet een boog van vuurspettertjes achter. Ik zag dat het op het gras landde en daar bleef zitten. Ik riep dat ik langzaam naar buiten zou komen. Toen ik naar buiten liep, zag ik iets wat ik alleen nog maar in tekenfilms of boeken had gezien. Daar op het gras, langs de rand van het bos zat een klein groen draakje. Hij was niet groter dan een flinke bloempot. Hij, of zij, dat wist ik niet, had een staart als van een dinosaurus en een lange nek met driehoekige schubben. Af en toe zag ik ook vleugeltjes bewegen alsof het ieder moment weer wilde wegvliegen. Ik wist niet wat ik moest zeggen, zo bijzonder vond ik het. Opeens snikte het draakje en ik zag een geel vlammetje uit zijn bek komen. Ik zei: “Hallo, wie ben jij en wat kom je doen?” Het draakje zei iets terug wat ik absoluut niet kon verstaan. Ik ging op het gras zitten in de hoop dat het draakje niet bang zou worden. Langzaam en voorzichtig kwam het draakje dichterbij. Na een tijdje zat hij vlak voor me.“ “Hallo” zei ik weer. ”Ik ben Peter en ik woon hier. Jij bent volgens mij een draakje en ik denk dat je heel erg verdwaalt bent, om hier zomaar bij mij binnen te komen.” Ik zag ineens tranen uit zijn oogjes komen en het draakje snikte diep, terwijl er weer een vlam uit zijn bek kwam. “Ach ach, ben je soms je familie kwijt?” vroeg ik. Het draakje klapperde met zijn vleugels, vloog zeker een meter de lucht in en er kwam weer een steekvlam uit zijn bek. “Ho maar, ho maar” riep ik gauw. “Dadelijk steek je nog alles in de brand.” Ik begreep dat het draakje mij wel verstond, want hij ging weer rustig zitten. Maar ik begreep hém niet. Dat was lastig, want wat moest ik nou met een draakje in mijn huis? In de uren daarna probeerde ik met hem te praten, maar het enige wat ik hoorde was een vreemd gebrabbel. En tussen het gebrabbel door zag ik allemaal kleine vlammetjes uit zijn neusgaten en zijn bek komen. Ik dacht dat hij misschien dorst had en zette een schoteltje water voor hem neer. Hij rook eraan en meteen kwam er een grote wolk stoom en vlammen uit zijn neus. Was dat niezen? Ik wist echt niet wat ik hiermee moest doen. Langzaam begon de zon al op te komen en het werd steeds lichter. Het draakje begon naar het bos terug te lopen en bleef onder de struiken staan. Ik begreep, dat hij niet door anderen gezien wilde worden en dat hij zich liever verstopte in het bos. Dat bracht me op een idee. Ik zei: “ Weet je wat, we gaan de kabouters om hulp vragen. Die weten vast wel wat we moeten doen.”

Ik pakte wat spulletjes en liep het bekende bospaadje in, wat ik al zo vaak had gelopen. Het draakje liep met me mee. Dus dat was een goed teken. Zo snel als ik kon, liep ik naar het kabouterbos. Het draakje scheen te weten wat we gingen doen, want hij huppelde ineens vrolijk achter me aan. Af en toe spreidde hij zijn vleugels en vloog met me mee van boomtop naar boomtop. Bij het kabouterbos aangekomen, liep ik meteen door naar het huisje van Kreukelbaard. Hij zat voor zijn deur een pijp te roken en blies mooie rookwolken in kringeltjes naar boven. Ik moest meteen aan het draakje denken. Zou Kreukelbaard al weten wat er aan de hand was?  Kreukelbaard keek op en begroette me hartelijk. “Zo” zei hij, terwijl hij langs me heen keek, “je hebt deze keer wel een heel bijzondere vriend meegebracht.” Ik keek om en zag het draakje achter me op de grond zitten. “Tja, die is bij mij aan komen vliegen en ik weet niet wat ik er mee moet, ik versta hem niet en ik weet niet wat er aan de hand is. Misschien kun jij helpen?” vroeg ik aan Kreukelbaard.  Kreukelbaard liep naar het draakje toe en keek hem aandachtig aan. Het draakje keek net zo aandachtig terug. Ik hoorde Kreukelbaard wat mompelen, zag hem knikken en ik zag dat het draakje weer zijn tranen liet rollen. Kreukelbaard keek ernstig. Hij leek diep na te denken. Ineens kwam er weer een steekvlam uit de neusgaten van het draakje, zo in de richting van Kreukelbaard. Ik schrok hevig, want ik zag allemaal rook uit de baard van Kreukelbaard komen. Kreukelbaard keek ontzet naar het draakje en begon toen hard te lachen. “Kijk eens”, riep hij naar me, “Snuifje heeft mijn pijp weer aangestoken, die was uitgegaan. Dank je wel Snuifje.” Ik keek verbaasd naar het draakje en toen naar Kreukelbaard. “Snuifje?” zei ik, “heet hij Snuifje?” “Ja” antwoordde Kreukelbaard, “en hij is weggelopen bij zijn familie, maar meer weet ik nog niet. Ik moet het hele verhaal nog horen. Maar als een draak wegloopt bij zijn familie moet er wel heel wat aan de hand zijn. Eerst maar eens kijken of Snuifje honger heeft. Laat Snuifje maar bij ons en morgen kun je het hele verhaal horen.”
De volgende morgen ging ik alweer vroeg op weg want ik was verschrikkelijk nieuwsgierig. Ik had er bijna niet van geslapen. Toen ik bij Kreukelbaard aankwam zag ik Snuifje met een stel kabouters spelen. Ik zocht Kreukelbaard op en vroeg hem wat hij te weten was gekomen. Kreukelbaard keek voor zich uit en bromde dat hij nog niets wist. Snuifje was na het eten in slaap gevallen en pas vanmorgen wakker geworden. Toen Snuifje zich uitrekte en gaapte had hij per ongeluk de stoel in brand gestoken. Nou moest Kreukelbaard een nieuwe stoel maken. Ik moest een beetje lachen en moest denken aan die nacht in mijn eigen huisje. “Kom Kreukelbaard, laten we Snuifje gaan vragen hoe hij hier terecht is gekomen en wat er gebeurd is.” We liepen naar Snuifje en vroegen hem naar zijn verhaal. Ik verstond natuurlijk niets van zijn gebrabbel, maar Kreukelbaard en de andere kabouters luisterden aandachtig. Er was zelfs een kaboutertje die af en toe moest huilen, waarna Snuifje zijn staart om de schouders legde van het snikkende kaboutertje. Toen Snuifje klaar was met zijn verhaal keek ik naar Kreukelbaard en wachtte in spanning af. Nadat Kreukelbaard een tijdje voor zich uit had zitten kijken, vertelde hij dat Snuifje weg was gelopen bij zijn familie, omdat hij het niet leuk vond hoe zijn familie leefde. Al zijn familieleden waren er op uit om anderen bang te maken met hun gesnuif en door hun adem bossen en huisjes in brand te steken. Zo waren de draken vroeger beroemd en berucht geworden en dat moest in ere gehouden worden. Dát was, waar een draak voor bedoeld was. Maar Snuifje wilde dat niet, hij wilde anderen niet bang maken en al helemaal niet spullen van anderen kapot maken, of landerijen en bossen verbranden, alleen maar omdat hij een draak was. Hij wilde juist plezier maken met anderen, samen spelen. Hij kon niet begrijpen waarom een draak zo nodig angst moest verspreiden. Het was toch veel leuker om samen met iedereen in vrede te leven en elkaar te helpen om een goed leven te hebben? Hij had dit vaak geprobeerd maar werd dan of uitgelachen of hij kreeg een standje. En nou was hij weggelopen, omdat hij dat niet meer wilde. “Wij moeten nu een oplossing bedenken. Het is duidelijk dat Snuifje terug moet naar zijn familie, maar ik weet nog niet hoe. Zijn familie zal wel ongerust zijn” zei Kreukelbaard. “Ik ga meteen maar eens naar Eikenhart om raad te vragen.”
Na een uurtje kwam Kreukelbaard terug en vertelde dat Eikenhart via zijn familie in de diverse bossen zou proberen een boodschap bij de draken af geven. Zodat ze wisten dat Snuifje veilig was en de reden hoorden waarom hij weggelopen was. Nu moesten we maar afwachten. We wisten niet hoe snel zo’n boodschap via de boomtoppen verspreid konden worden. En we wisten ook niet hoe snel Eikenhart de boodschap zou sturen, want hij was vlak na zijn antwoord alweer in slaap gevallen. De kabouters besloten er niet op te gaan zitten wachten maar gewoon door te gaan met werken en spelen. Het kon wel eens een paar dagen duren. Op uitnodiging van Kreukelbaard kon ik in het bos blijven. Zo hoefde ik niets te missen als er een antwoord zou komen.

Op de ochtend van de tweede dag al, kwam Kreukelbaard ineens aanhollen en riep dat Eikenhart had gezegd, dat er draken in aantocht waren. Dat had Eikenhart van een 300 jarige oude eik van ver over de bergen vernomen. “En Eikenhart heeft ook gezegd, dat we ons moeten voorbereiden want het kon wel eens gevaarlijk worden! Draken in het kabouterbos!” riep Kreukelbaard. Ik had Kreukelbaard nog nooit zo gezien. Het leek wel of hij nu echt zenuwachtig was. Hij wist niet wat hij moest doen. Kreukelbaard wist niet hoe we ons moesten voorbereiden, wat we konden verwachten. Hij keek mij aan alsof ik misschien zou kunnen weten wat we moesten doen, maar hoe ik ook dacht, ik wist het ook niet. Het enige wat ik kon bedenken was, dat we moesten proberen te voorkomen dat de draken alles per ongeluk of expres in brand zouden steken. Maar hoe? Dezelfde avond nog, zorgden we ervoor dat de open plek in het kabouterbos verlicht was door grote houtvuren. We hoopten, dat hierdoor de draken naar deze plek werden getrokken, en we ze daar zouden ontmoeten, zonder dat ze eerst overal gingen zoeken. Overdag konden we dan de aangelegde vuren een beetje afdekken met nat hout, zodat er rook zou ontstaan wat de draken ook weer zouden zien. De derde dag hoorden we van Eikenhart, dat de draken in de buurt waren. We gingen naar de open plek en bleven daar wachten. Zenuwachtig keek iedereen naar de hemel. Heel in de verte hoorden we wel een soort zoevend geluid, maar we zagen nog niets. Ineens werd het zoevende geluid harder en zagen we hoog boven de bomen twee draken. Het geluid werd veroorzaakt door hun klapwiekende vleugels. De twee draken vlogen een extra rondje en begonnen toen aan de afdaling. Al cirkelend kwamen ze steeds lager en lager. Hoe dichterbij ze kwamen hoe groter ze werden. Een aantal kabouters liep langzaam achteruit naar de bosrand. Maar ze waren ook wel weer te nieuwsgierig om zich helemaal te verschuilen. Met een laatste slag van hun vleugels maakten de twee draken nog een cirkel in de lucht, en landden op de grond. Ze waren groot, veel groter als ik verwacht had. Ze keken om zich heen. Een draak liet een grote steekvlam uit zijn neusgaten brullen zodat het rokende houtvuur weer hoog oplaaide met grote gele en blauwe vlammen. Er werd niets gezegd en de draken keken om zich heen. Ik wilde naar Snuifje kijken maar ik kon hem nergens meer ontdekken. Toen liep Kreukelbaard naar voren en maakte een buiging voor de twee draken. “Welkom in dit bos. We zijn blij en vereerd dat jullie gekomen zijn”, zei Kreukelbaard. De grootste draak richtte zich in volle lengte op en een lang gebrul kwam uit zijn bek. En daar kwam ook meteen een steekvlam mee naar buiten waardoor een aantal struiken in brand vlogen. Gelukkig hadden we emmertjes met water neergezet en iedereen begon de vlammen te doven. De draken keken er naar en schudden met hun hoofd. De kleinste van de twee draken keek Kreukelbaard aan en blies een kleine vlam uit haar neusgaten. Dat ging gelukkig net goed want Kreukelbaard stond niet al te dichtbij. Hij zei: “Ik neem aan dat u de vader en moeder van Snuifje zijn?” Wederom kwam er een reusachtige steekvlam uit de neus van de grootste draak. En weer moesten de kabouters met hun emmertjes water aan de slag. Ineens zag ik een klein groen staartje onder een struik bewegen. Dat moest Snuifje zijn. En ja hoor, daar kwam hij tevoorschijn. Hij liep naar voren en bleef voor zijn vader en moeder staan. Ik zag hem met zijn vleugeltjes klapperen en er kwamen allemaal gekleurde vlammetjes uit zijn neus en mond. Het leek wel of hij heel druk stond te praten. Ik keek naar Kreukelbaard en zei: “Psst Kreukelbaard, wat gebeurt er, wat zeggen ze?” Kreukelbaard draaide zich om en vertaalde wat Snuifje zei. “Snuifje is nog steeds boos op zijn papa en mama omdat ze zoveel anderen bang maken met hun gesnuif en omdat ze zoveel in brand steken met hun steekvlammen. En hij is nu helemaal boos, omdat ze de struiken van ons bos waarin wij wonen, ook al bijna in brand hebben gestoken. En dat terwijl de kabouters wel vriendjes zijn, die hem beschermd hebben, eten hebben gegeven en met wie hij speelde en plezier had.” Ik keek weer naar de draken en zag dat ze in een heftig gesprek gewikkeld waren. Regelmatig keken de vader en moeder van Snuifje elkaar aan. Ook keken ze in het rond naar de kabouters en naar mij. Toen gingen de twee draken zitten en keken naar Kreukelbaard. Kreukelbaard liep voorzichtig naar voren. De draken vroegen hem uit te leggen wat er precies aan de hand was. Kreukelbaard was zeker een uur aan het vertellen over hoe de kabouters leefden. Over de elfjes, de bomen en de dieren. De twee draken keken ineens naar mij, en ik vermoedde dat Kreukelbaard ook uitlegde wat ik daar deed. Snuifje kwam naast mij staan en legde zijn kopje in een van mijn handen, terwijl hij met een oog naar zijn ouders keek, en met zijn andere oog mij een knipoogje gaf. De moeder van Snuifje kwam op mij af en haar kop kwam heel dicht bij me. Ze snoof aan me. Ik was bang dat er misschien wel een klein rood vlammetje uit haar neus zou komen. Maar in plaats daarvan gaf ze me een natte lik met haar grote ruwe tong. Daarna draaide ze zich om en ging weer naast de andere draak zitten. Na wat wel een uur leek, kwam Kreukelbaard terug en zei tegen iedereen: “De vader en moeder willen graag Snuifje weer mee naar huis nemen. Ze begrijpen dat wij hier anders leven dan zij en willen dat graag leren. Dat is namelijk de enige manier om Snuifje weer mee te nemen. Snuifje heeft gezegd dat hij hier blijft als ze dat niet willen. Maar gelukkig zijn de papa en mama van Snuifje bereid om dat te doen, en om dat zelfs aan de andere draken op de wereld door te geven. Want zij hebben gezien dat het best wel heel leuk is, als je ook andere vriendjes hebt dan alleen draken. Dus zij hebben gevraagd of  jullie ze willen helpen om dat te leren. Wat denken jullie daarvan?” Een hard gejuich klonk op en diverse puntmutsen vlogen door de lucht. Kreukelbaard zei: “Dan wil ik jullie voorstellen aan Heetneus en Breedbek, de papa en mama van Snuifje.” “Hoera” klonk het van alle kanten. Snuifje stond trots tussen Heetneus en Breedbek in.

De volgende dagen in het bos zal ik nooit vergeten. Op elke mogelijke manier werd de draken geleerd, hoe ze anderen tot vriend konden houden. Hoe ze anderen konden helpen. De draken waren best wel groot en sterk, en ze konden dus veel klusjes doen die anders veel langer hadden geduurd. Soms ging het wel eens mis, als er een draak vergat dat hij vuur kon spuwen. Dan zag je bijvoorbeeld ineens een kabouter met een schroeiplek in zijn kleren rondlopen. Of je zag een nog rokend stuk hout liggen, wat een tafel had moeten worden. Maar na een tijdje hadden de draken echt door hoe het moest. Er werd plezier gemaakt en gefeest. Het zou een afscheidsfeest worden, want die nacht gingen Snuifje, Heetneus en Breedbek weer terug naar hun eigen gebied. Tijdens het feest zag ik hoe Heetneus de pijp van Kreukelbaard aanstak. Breedbek hielp met het roosteren van het heten en Snuifje stak de kaarsjes op de tafel aan. Het was een geweldig feestje en het was mooi om te zien, dat de draken echte vrienden waren geworden. Toen het zover was om afscheid te nemen liepen we allemaal naar de grote open plek. Vlak voordat ze opstegen kwam Breedbek naar me toe. Ze gaf me weer een lik en gromde iets, wat ik niet kon verstaan. Kleine vlammetjes kwamen uit haar neus. Ik keek Kreukelbaard aan om me te helpen. Kreukelbaard herhaalde wat Breedbek had gezegd: “Breedbek is blij en dankbaar dat je Snuifje hebt opgevangen en niet in je angst hem weer hebt weg gestuurd. Dan had het misschien heel anders afgelopen. Ze bedankt je voor het vertrouwen wat je hebt getoond. En ze is heel blij dat Snuifje weer mee gaat naar huis, waar hij samen met haar en Heetneus de andere draken zullen vertellen van dit avontuur.” Ik gaf Breedbek een knuffel en Snuifje sprong in mijn armen. Ik viel om en samen rolden we lachend over de grond. Heetneus keek naar de hemel en liet een lange steekvlam uit zijn bek ontsnappen, waardoor de hemel rood kleurde. Gedrieën stegen ze op, maakten een paar cirkelende duikvluchten over ons heen, en verdwenen aan de horizon. Nog even hoorden we het gebrul van de drie draken in de verte. We zagen een rode gloed aan de horizon verschijnen en weg waren ze. Ik merkte dat ik niet de enige was met een traantje in mijn ooghoek. Kreukelbaard keek rond en zei: “Dat was weer een prachtig avontuur. We hebben wéér voor elkaar gekregen dat de vriendschap tussen alles wat leeft en groeit is uitgebreid. Dankzij Snuifje, die de moed had om ons op te zoeken. We zullen hem en zijn ouders niet gauw vergeten.” En inderdaad, elke avond als de hemel weer rood kleurt, moeten we allemaal weer aan Snuifje, Heetneus en Breedbek denken.

Kreukelbaardkronieken hfdst20: Gedonder in het bos

                                        20. Gedonder in het bos

Het was donker in het bos en de donder rolde luid tussen de bomen door. Verder was het er doodstil. Geen gekraak van takjes, geen geritsel van de blaadjes in de wind, niets, alleen de donder voorafgegaan door felle flitsen van de bliksems, die het bos in een spookachtig licht zetten. Normaal gezien zou dit bos moeten gonzen van de activiteit van allerlei dieren, maar het leek wel of alles gevlucht was. Alles? Nee, niet alles, want verderop brandde er een klein lichtje. Ik besloot er op af te gaan om te kijken wat dat lichtje was. Misschien kwam ik te weten wat er aan de hand was, waarom het zo stil was in het bos. Plots lichtte het bos weer op in een felle flits en schudde de grond van de harde donderslag. Ik schrok, maar niet van de donder of de lichtflits. Ik dacht dat ik iets zag bewegen in het licht van de bliksem. Of was het een tak van de boom, die een rare schaduw wierp over de grond. Voorzichtig liep ik door naar het enige lichtje in de verte. Ik begreep er niets van. Wat was hier aan de hand? Ik realiseerde me ineens, dat ik allang op de plek aangekomen was, waar ik de kabouters van het bos regelmatig had ontmoet. Ik liep de open plek op en zag tot mijn verbazing niemand meer! Geen kabouters, geen elfjes, geen feeën.  Weer kraakte de donder en ik keek omhoog naar de lucht. Vreemd, wel onweer maar geen regen.  Ik keek in het rond om het lichtje weer te vinden. Langzaam liep ik verder naar het gele vlekkerige licht dat wel leek te dansen in het donker. Weer werd het bos opgelicht door een felle lange bliksemstraal van helder blauw licht. Ik keek net naar de boomtoppen en dacht toch echt dat ik iets groots zag vliegen. Zwart als een schaduw en fladderend als een vogel, maar dan wel een hele grote vogel.  Opeens zag ik het lichtje weer, maar nu bewoog het echt. Het kwam hard op me af, al slingerend en met kleine sprongetjes. En voor dat ik het wist, of kon reageren, vloog het lichtje tegen mijn benen op en hoorde ik een harde “Oef”.  De klap was zo hard, dat ik viel en niet meteen zag wat er gebeurde. Ik zag het lichtje door de lucht vliegen en een paar meter verderop op de grond terechtkomen, waar het bleef liggen. Ik stond gauw op en liep er naar toe. Het was een klein lantaarntje met een kaarsje erin. Ik was verbaasd dat het kaarsje nog brandde na die klap en die duikvlucht. “Ahum” hoorde ik ineens achter me. Ik schrok zo hard dat ik het lantaarntje liet vallen waardoor het kaarsje deze keer wel uit ging. Meteen was het weer pikkedonker. Er kraakte een bliksemschicht door het bos en ik zag in een flits een zwarte gedaante langs me heen schieten. De donder bleef weg. In het pikkedonker probeerde ik de gedaante weer te vinden, maar ik zag niets meer na die felle bliksemschicht. Ik probeerde te luisteren of er ergens een takje zou kraken. Ineens hoorde ik een geluid, alsof er iemand met zijn vingers knipte. En plots zag ik weer het vlammetje in het lantaarntje. En dat lantaarntje werd vastgehouden door een klein mannetje, die ik nog nooit gezien had. Hij had korte kromme beentjes, en was helemaal in het zwart gekleed. Aan zijn voeten had hij zwarte laarsjes die tot aan zijn knieën reikten. In zijn ene hand had hij het lantaarntje en in de andere een staf. Een zwarte puntmuts stond op zijn hoofd. Zwart haar krulde onder de puntmuts vandaan. Hij had kleine ronde zwarte oogjes en een dikke ronde neus. Hij keek me kwaad aan en zei stampvoetend: ”Wat moet jij nou weer hier? Weet je niet dat je hier niet mag zijn? Vooruit, geef antwoord!” “Nou uh, ik kom hier wel vaker, en dan ga ik bij mijn vriendjes op bezoek” zei ik. “Je vriendjes, je vriendjes, die kabouters zeker, die hier wonen. Nou, zie je ze ergens? Nee hè, weg zijn ze, zoals het hoort. Maar jij zit hier nog, aaahhhhh, hoe moet ik dat nu weer oplossen. Op dit moment, een mens in het bos!” “Hoe bedoel je oplossen?” vroeg ik. “Nou, jij hoort hier nu niet te zijn, op dit moment. Dat kan gewoon niet, iedereen weet dat” zei het mannetje. “Wat weet iedereen dan wat ik niet weet?”  “Ooooh, alle mensen nog aan toe zeg, het is morgen toveneks festival.” “Toveneks?, wat is dat dan en waarom doe jij zo naar tegen me, en wie ben je eigenlijk?”  riep ik terug tegen het kleine lelijke mannetje. “Ik ben Grollebol en ben de wachter van Toveneks. Het is duidelijk dat jij niets af weet van wat er allemaal plaatsvindt de komende uren. En het is me ook duidelijk dat ik een probleem heb omdat jij hier niet hoort te zijn, hier niet mag zijn. Daarom zal ik je uitleggen wat er gaat gebeuren en waarom je hier niet mag zijn. Ik moet zorgen dat dit deel van het woud verlaten is en moet controleren dat het ook verlaten blijft. Op Toveneks mogen geen andere bewoners aanwezig zijn dan de genodigden. Alle bosbewoners weten dat en ze weten donders goed dat het anders wel eens mis kan gaan. Toveneks is de jaarlijkse bijeenkomst van Tovenaars en Heksen, die elkaar de laatste kunsten laten zien die ze geleerd hebben. Er wordt veel getoverd, veel drankjes gebrouwen en uiteraard gaat er wel eens wat mis. Want iedereen wil die kunsten van elkaar leren en dat is heel niet makkelijk. Dat is precies wat de bosbewoners al lang weten en daarom zijn ze tijdelijk naar een ander deel van het bos gegaan, een dag hier vandaan. En vannacht en morgen zorg ik ervoor dat hier niemand meer komt door met mijn donderbollen te gooien. Maar nu zit ik met jou hier opgescheept en weet ik niet hoe ik dat nu weer moet oplossen.” Ik begon langzaam te begrijpen wat er hier zou gaan gebeuren en ik werd behoorlijk zenuwachtig, maar ook nieuwsgierig. Ik vroeg Grollebol om hem te helpen, zodat ik meteen eens zo’n Toveneks kon meemaken. “Wát” riep Grollebol toen ik het voorstelde, “ben je helemaal gek geworden, dat is levensgevaarlijk! Als ze merken dat ik het bos niet goed gecontroleerd heb, dan toveren ze me misschien wel in een knoestige boomstronk.”  Grollebol begon boos op me te worden en dreigde met zijn staf, waar ik al een paar donderbollen uit had zien komen. Elke keer als hij met zijn staf zwaaide kwam er een lichtflits als een bliksem uit de punt van de staf, waarna een vlammende bol door de lucht vloog en al donderend uit elkaar spatte. Maar omdat ik nu zo nieuwsgierig was geworden ging ik helemaal rechtop staan, waardoor Grollebol niet groter bleek als een flinke kruk. Zijn puntmuts kwam net tot aan mijn navel. Dus ik liep op hem toe en pakte hem bij zijn kraag en zei: “Nu even ophouden Grollebol, ik wil hier graag bij zijn om van te leren, net zoals ik van kabouter Kreukelbaard geleerd heb hoe de kabouters leven en wat ze allemaal voor goede dingen doen. Dus verzin maar iets, zó dat ik kan blijven, anders hang ik je in die boom daar.” Ik schrok van mijn eigen woorden en dacht dat Grollebol heel boos zou worden en me met zijn donderbollen het bos uit zou jagen. Maar tot mijn grote verbazing begon hij langzaam te lachen, steeds harder en harder. “Oh jij bent dus die mensenmens die kabouter Kreukelbaard kent. Zeg dat dan meteen. We hebben van je gehoord via de kabouters, elfjes en dieren in het bos. Ik dacht alleen dat je er lelijker uit zou zien ha ha ha. Nou zet me eens neer, dan kunnen we eens zien wat we voor je kunnen doen.” Ik zette Grollebol weer op de grond en meteen zwaaide hij met een grijns op zijn gezicht zijn staf heen en weer en ik zag een lichtbol recht op me af komen. Ik dook weg maar was te laat en de bol raakte me. Tot mijn verassing voelde ik niets maar toen mijn ogen weer aan het weinige licht van het lantaarntje gewend waren, bleek ik net zo groot te zijn als Grollebol. “Zo” zei hij, “nu zijn de rollen even omgedraaid, ik houd er niet van om opgepakt te worden door een mensenmens. Luister goed, als jij wilt meemaken wat Toveneks is, dan vind ik het goed. Kreukelbaard heeft jou immers ook geaccepteerd. Maar hoe de heksen en tovenaars op je reageren dat weet ik niet. Daarom moet jij jezelf verstoppen, want de heksen en tovenaars willen niet dat ze bespied worden. Ik zal je dus in een andere gedaante moeten veranderen, zodat je niet opvalt. Ik zal je in een struik veranderen aan het rand van het veld, waar ze allemaal bij elkaar komen om hun kunsten te laten zien.” En voordat ik het wist vloog er weer een bol uit de staf en die zorgde er voor, dat ik in een struik veranderde. Mijn benen waren de wortels en mijn armen waren takken geworden. Mijn hoofd was een bos bladeren geworden en twee rode vruchten deden dienst als mijn ogen. Grollebol rolde over de grond van het lachen. Ik vond het helemaal niet leuk en wilde net driftig gaan protesteren, toen we een hoog gefluit hoorden. “SSST” zei Grollebol, “daar komt de eerste al aan, die komt de boel verkennen.” Grollebol richtte zijn staf op de hemel en een witte straal licht schoot omhoog gevolgd door een harde knal. Plotseling werd het gefluit harder en hoger. Ik zag een bezemsteel met een heks erop steeds harder en harder naar beneden suizen. Net op het moment, dat ik dacht dat ze te pletter zou vallen, bleef ze een halve meter boven de grond zweven en riep ze Grollebol zijn naam. Grollebol liep naar haar toe en ik hoorde de heks hard lachen. Ze stapte af en liep in het rond over de open plek. Ze kwam steeds dichterbij en ik zag Grollebol bezorgd met zijn vinger op zijn lippen, naar me kijken. Ik hield me zo stil mogelijk en durfde bijna niet te ademen. De heks bleef vlak bij me stil staan en snoof met haar neus de lucht op. “Ik ruik een mens” riep ze.

 “Grollebóooool…kom hier. Heb jij je werk wel goed gedaan? Volgens mij is hier een mens aanwezig.” Grollebol werd heel zenuwachtig en begon aan zijn neus te pulken. “Ik, eh, ik heb alles heel goed gecontroleerd en ik zou niet weten of…….” Verder kwam Grollebol niet want de heks liep recht op me af en keek me recht aan. “Hmmmm” riep de heks, “wat een lekkere vruchten heeft deze struik. Ik denk dat ik die maar eens pluk en er een toverdrankje van maak.” “Nee!” riep Grollebol, “dat zijn z’n ogen, niet doen!” De heks bukte zich en klapte ineens twee keer in haar handen. Meteen was ik geen struik meer maar was ik weer mezelf. “Zo, welkom in het bos. Ik hoop dat ik je niet heb laten schrikken” zei de heks. Ik probeerde iets te zeggen, maar ik trilde nog teveel van de schrik. Plotseling draaide ze zich om naar Grollebol en riep: “En jij Grollebol, denk nooit meer dat je mij, of een andere heks voor de gek kunt houden, want we hebben alles door, begrepen?”. “Ja ja jawel mevrouw”, zei Grollebol. De heks draaide zich weer om naar mij en zei: “Ik ben Merlina, en ik kom hier om het Toveneks te organiseren en jij mag me daarbij helpen.” “Ik?”  “Ja jij, ik ben door Kreukelbaard geïnformeerd, dat jij hier zou zijn, om wat van de wereld te leren die jullie “sprookjeswereld” noemen. En we hebben dus afgesproken, dat jij bij zeer hoge uitzondering, ons feest mag bijwonen en mij mag helpen. Maar dat kan alleen als je precies doet wat ik zeg, anders kunnen we je hier niet bij hebben, begrepen?” “Ja mevrouw. Maar hoe wist Kreukelbaard dat ik hier zou zijn? Ik wist dat zelf nog niet eens, toen ik vanmorgen opstond.” “Tja dat is iets wat we hier in onze wereld al honderden jaren kunnen en jullie mensen, nu nog maar net aan het leren zijn. En Kreukelbaard en ik zijn goede vrienden van elkaar. We hebben veel van elkaar geleerd. En nu…aan het werk, want mijn vriendinnen zijn al onderweg en we willen klaar zijn, als de heksen en de tovenaars arriveren.”

Merlina liep naar het midden van de open plek, zwaaide met haar toverstok in het rond. Langs de hele rand van de open plek stonden ineens mooie grote lantarens met grote kaarsen erin. Grollebol liep langs elke lantaren en knipte met zijn vingers. Elke keer als hij dat deed, ging er een kaars spontaan branden. De hele open plek werd op deze manier sprookjesachtig verlicht. In een hoekje had Merlina intussen een groot vuur gemaakt, waar een ketel boven hing. Ze vroeg aan mij, om water uit de rivier verderop te halen en dat in de ketel te doen. Toen ik dat deed, hoorde ik haar zingend verder gaan met haar werk. Ik was verbaasd hoe aardig ze eigenlijk was. Toen ik met het water terug was op de open plek, zag ik dat er al meerdere heksen waren gearriveerd. Maar ze leken helemaal niet op heksen. Dat was vreemd! Ik had altijd gelezen dat heksen lelijke oude vrouwtjes waren, die boos en chagrijnig deden, een pukkel op hun neus hadden en maar twee oude rotte tanden in hun mond. ”Whoehoehoehoe” hoorde ik ineens vlak achter me. Ik schrok me een hoedje en toen ik me omdraaide stond er dus ineens zo’n lelijke oude heks met een pukkel op haar neus voor me. “Ja, ja, pas jij maar op met die gedachten van je, mensenmens, want wij kunnen ze allemaal horen.” “Oh, ja, eh.. sorry, maar ik had niet gedacht, nou ja, ik dacht eigenlijk dat eeehhh…” “Ja we weten dat jij dacht dat we allemaal zo zouden zijn hè?, Lelijk, met pukkels en zo, oud en krom. Maar dat is wat jullie ervan hebben gemaakt. En zoals jullie denken dat we zijn, zo zien we er ook uit. Jullie zien dát, wat je verwacht. En daarom zie je mij nu ook zo.” Ineens herkende ik haar stem, het was Merlina, die ineens in een oude lelijke vrouw was veranderd. Terwijl ik naar haar keek en mijn gedachte over lelijke oude kromme heksen losliet, begon Merlina weer te veranderen, en ineens, voordat ik het wist, stond er een mooie jonge vrouw voor mijn neus. “Tja, zo kan het ook” zei Merlina. “En dan noemen jullie ons ineens een fee. Dit is je eerste les van vanavond. Je ziet wat je denkt te zien, maar let op, als je je gedachten los kunt laten, zie je dat we allemaal eender zijn en dat je alleen door jouw eigen gedachten maar één kant van ons kunt zien. Maar we hebben heel veel kanten, mooi, lelijk, kleurrijk of zonder kleur. Het is wat jij wilt. De mogelijkheden zijn eindeloos.” En plots stond daar weer een lachende Merlina, zoals ik haar ontmoet had. “En kijk daar, naar mijn vriendinnen, of zusters zoals wij elkaar noemen, zij vinden het geweldig, om voor elke gelegenheid een andere gedaante aan te nemen, net zoals jullie jezelf verkleden voor een feest.” Merlina liep weg om haar zusters te helpen.

Ik hielp waar ik kon en al gauw kwamen de eerste tovenaars aan. Sommigen te voet, anderen verschenen zomaar ineens op een onverwachte plek, waardoor je plotsklaps een tovenaar op een boomtak zag zitten Eentje belandde heel dicht bij het vuur en hij moest zijn mantel afkloppen om de vonken te doven. Anderen kwamen gewoon zoals ik een beetje verwacht had, op een paard. Gek eigenlijk dat ik dát verwacht had. Al gauw was het een drukte van belang en zag ik overal heksen in allerlei gedaantes en tovenaars in de mooiste mantels. Ze hadden mooie toverstaven, groot en klein. Velen hadden een baard, of een klein sikje, en allemaal waren ze heel hartelijk. Ze lachten en groeten me, als ze voorbij liepen. Bij de een rook ik een boslucht, bij de ander een aroma van kruiden. Veel heksen waren iets aan het brouwen op kleine zelf gemaakte vuurtjes en de tovenaars toverden met veel plezier hun nieuwste creaties. Soms ging er iets fout en ontplofte er een ketel van een heks, of kreeg er iemand groene stippen op zijn gezicht als het brouwseltje niet helemaal goed was gelukt. Maar meestal, zag ik de meest mooie kleurfonteinen uit de toverstaven komen. Toen ik Merlina zag, vroeg ik haar, wat de heksen en tovenaars nu precies deden. “Wij komen een keer per jaar bij elkaar om te laten zien wat we het afgelopen jaar hebben geleerd en om elkaar te vertellen, wat we gehoord of gezien hebben. We stellen vragen aan elkaar over het werk wat we doen. En dat kan dus van alles zijn, nieuwe drankjes laten zien en uitproberen, nieuwe grappen en grollen die we gezien hebben, of een nieuwe methode om het bos en de dieren te helpen in hun bestaan.” “Maar zijn jullie dan geen boze heksen of tovenaars?” vroeg ik. “Welnee, die bestaan alleen in verhalen en als men dat wil, maar van onszelf uit, zijn we allemaal goedaardig en willen we alleen maar goed doen voor de dieren en de planten, de bomen, het water en soms ook voor de mensen… tenminste...als ze het willen en niet bang voor ons worden en ons weg jagen. Want dan kunnen wij ook heel vervelend of griezelig worden hoor, dat heb je wel gezien. Maar als jullie aan alleen maar mooie, leuke, lieve dingen denken en proberen van elkaar te houden, dan worden wij feeën, koninginnen, prinsen en alle schattige zaken, die jullie ook in de sprookjes lezen.” Terwijl we stonden te praten, vloog er een gillende tovenaar voorbij op een bezemsteel van een heks. “Kijk dat is Merlijn, mijn grootste vriend. Hij vroeg me, of hij mijn bezemsteel eens mocht proberen. Daar is hij dus duidelijk mee bezig, maar ik heb niet de indruk dat hij er al goed mee kan vliegen ha ha. Merlijn en ik werken veel samen en we leren veel van elkaar. Kom, dan lopen we eens rond.”

Ik zag de meest exotische heksen en tovenaars. De een las in een mooi prachtig boek, waarvan de kaft helemaal bezaaid was met goudkleurige sterren. Een ander oefende toverspreuken. Een volgend groepje maakten toverstaven, en er was een groepje heksen, die in een cirkel aan het dansen waren. Overal waar hun voeten de grond raakten, kwamen prachtige paddenstoelen uit de grond. Ik keek mijn ogen uit. Ik zag kampvuurtjes met groene en paarse vlammen, waar gouden en zilveren bolletjes uitsprongen, die over de grond rolden en aan de voeten van diverse tovenaars uit elkaar ploften. Daardoor werden er heel wat verschrikte sprongetjes gemaakt. Ik zag heksen van blauwe koek eten waardoor ze vanzelf hele mooie bellen konden blazen met hun mond. En als je dan in zo’n bel keek, zag je jezelf, toen je nog klein was. Plotseling kwam er een varkentje voorbij rennen. Het varkentje had een punthoed op en een donkerblauwe mantel om. Hij rende zo hard hij kon. “Oh kijk” riep ik, “een varkentje gaat er vandoor met de spullen van een tovenaar.” Ik zag in mijn ooghoek een snelle beweging van een toverstaf, hoorde een moeilijke spreuk en zag hoe het varkentje werd getroffen door een lichtstraal. Kaboem. Het varkentje verdween in een wolk van stof en licht. Toen de stof was opgetrokken stond daar een tovenaar. “Zo phoe dat was net op tijd. Dank je wel Merlina.” “Weer eens iets te enthousiast geweest, Petino?” vroeg Merlina. “Ach ja mijn beste Merlina, ik had een drankje gemaakt om het snurken tegen te gaan, maar het werkt een beetje de verkeerde kant op, toch maar iets minder Mierikswortel gebruiken. Nogmaals dank Merlina.”  En de tovenaar liep terug naar zijn groepje, waar ze allemaal hard moesten lachen. “Die heksen en tovenaars kunnen zich wel in van alles veranderen hè. Ook al willen ze het niet altijd” zei ik tegen Merlina. “Ja dat klopt en dat is precies waarom we niemand in het bos willen hebben als we zo bijeenkomen.” “Oh ja, ik begrijp het. Ze willen niet dat iemand ziet dat er wel eens wat mis gaat ha ha.” “Nee nee mensenmens, dat is het niet. Daar zijn we niet bang voor. Iedereen maakt tijdens het leren en oefenen wel fouten. Dat is niet erg, dat mag iedereen gerust zien. Maar als er andere dieren bij zijn, of andere wezens, dan weten we nooit wie er per ongeluk veranderd is, en wie we terug moeten toveren. We hebben het een keer in het begin gehad, dat er een heks in een konijn veranderde. Een tovenaar die het konijn zag, wilde haar terug toveren, maar hij had per ongeluk een echt konijn gezien. Hij deed de omdraaispreuk maar het echte konijn veranderde in een hoge hoed. Vlug veranderde hij de hoge hoed weer in een konijn, maar nu wist hij niet meer zo gauw wie de heks en wie het konijn was. En dat was wel even paniek. We hadden het geluk, dat er een konijn rond liep met een stukje staart wat helemaal knalrood was, zodat we haar meteen herkenden. De heks, Roodbos, had namelijk heel erg rood haar. Dat was net op het nippertje goed gegaan. Je moet er toch niet aan denken dat ze verder het bos in gerend was. Dan hadden we haar nu moeten missen. Kijk daar staat ze, bij die boom.” Ik zag een kleine heks experimenteren met een nieuwe bezemsteel. Als ze liep, dan huppelde ze….als een konijn. Ik lachte en Merlina zei: “Tja dat is het enige wat ze er aan over heeft gehouden.” “En dat echte konijn?” vroeg ik. “Oh ja, dat is nu het konijn dat goede zaken doet in jullie wereld.” Ik keek haar niet begrijpend aan. “Ja, die werkt nu voor alle goochelaars in jullie wereld en is beroemd geworden door steeds uit een hoed te verschijnen.”  Gillend van het lachen liep Merlina weg, en ik wist niet of ik haar moest geloven of niet.