Wegcijferen of liefde schenken?

For English version click: Efface yourself or give love

De laatste week heb ik veel vriend(inn)en gezien die met zichzelf in de knoop liggen. Ik keek het eens aan, ik hoorde hun verhalen en zag aan hun lichaamstaal dat ze het zwaar hadden. Tegelijkertijd voelde ik op een of andere manier dat ze het zwaarder maakten dan noodzakelijk was. Meestal krijg ik wel wat ideetjes om ze op te beuren, om ze iets te zeggen waardoor ze weer verder kunnen, waardoor ze een volgende stap kunnen maken. Of ik doe iets waar ze net behoefte aan hebben en daardoor weer even adem kunnen halen, even kunnen lachen of huilen of wat dan ook. En dat gaat meestal helemaal vanzelf, intuïtief zeg maar. Maar deze week lukte dat allemaal niet. En ik voelde dat ik er zelf ook last van begon te krijgen. Ik werd steeds meer depri en ik begreep niet wat er met me aan de hand was.

Waarom kon ik deze lieve mensen niet op weg helpen zoals anders? Doe ik iets verkeerd? Ben ik "het" kwijt, wat dat "het" dan ook is? Ik werd er zelfs chagrijnig van en boos op die anderen. Boos omdat ze niet verder wilden, de positieve dingen niet wilden oppakken die vlak voor hun neus aanwezig waren. Boos omdat ze mij dag zwaarder maakten dan nodig was. Boos omdat ze mijn dag verpestten. Oei, auw, oef. Ineens had ik mezelf te pakken. He wat is dit nou? Zo wil ik niet zijn, zo ben ik anders nooit. Hangt mijn geluk ineens af van die anderen, hoe die in het leven staan? Hangt mijn plezier ineens af van externe factoren? Zoiets speelde ook al een beetje op onze vakantie (zie vorige blog: Poten onder stoel vandaan gezaagd). Nee dat mag niet, dat wil ik niet, zo ben ik niet en nooit geweest....nooit? Jawel, vroeger toen ik nog in mijn survival mode zat zeg maar. Maar dat is al heel lang weg geweest, waarom komt dat nu ineens terug? En ik wil dit ook niet omdat ik daar mijn omgeving heel veel onrecht mee doe. Dus wat nu? Daar zat ik dan.
De dagen na deze bewustwording, een beetje meditatie en een goede yogales begon het leven weer te stromen en kreeg ik de antwoorden.

1. Het is niets anders dan een oud stuk van mezelf wat nog niet helemaal verwerkt was en was door de hogere frequenties van vandaag de dag los is getrild.
2. Ik ben er aan toe, ooit heb ik een voornemen gehad om helemaal vrij te zijn van alles wat we belemmert, van alles wat ik op me heb genomen wat niet meer relevant is, van alles wat niet meer bij me past, van alle oude en ongezonde overtuigingen.
3. Het liet me zien en voelen waar ik vandaan kwam met de vraag of ik daar nog naar terug verlangde. Of dat ik verder wilde met het nieuwe bestaan wat ik tegenwoordig leef.

Nou, die laatste was eenvoudig te beantwoorden en ik besloot ter plekke met hart en ziel dat ik verder wilde e besefte meteen hoe dankbaar ik was dat ik deze weg heb af mogen leggen, letterlijk en figuurlijk. Bij de eerste twee had ik zoiets van "ben ik er nou nog niet klaar mee?"
Maar vanaf dat moment zat ik alweer in de flow, alsof het universum meteen reageerde: " Ok je hebt gekozen, stap in en let's go".

De volgende realisatie was dat ik de mensen om me heen mocht zien zoals ze zijn, met al hun strijd en pijn. En dat ik daar niets aan hoef te veranderen. Het is hun stuk, hun keuze. Ik hoef ze daar niet uit te trekken. Het enige wat ik bereik als ik te hard aan ze ga trekken om uit hun stuk te komen is dat ze meer in hun weerstand komen. En dat het gevecht alleen maar groter wordt. Ik herinnerde me een zinnetje uit de wereld van Lightworker: dat is iemand die een liefdevolle, veilige ruimte schept voor een ander om het proces te voltooien waar ze in zitten, om zichzelf te genezen. Oeps, even vergeten. Ik was even in de rol geschoten van de redder in nood ha ha. (Dat heb je als ex brandweerman, crisiscoordinator en manager hulpverleningsdiensten....ik zat wel op mijn plek hoor).
Maar goed, ik was zelf weer rustig geworden en zat weer lekker in mijn vel. Ik stuurde liefdevolle gedachten naar mijn dierbaren die in hun strijd zaten zonder ze lastig te vallen.

Ik deed dat met de intentie dat ze deze energie mochten gaan gebruiken op een manier die voor hun goed voelde, dat zij deze energie mochten gebruiken voor het hoogst mogelijke in hun proces, dus zonder een bijbedoeling van mij (zo eentje van "dat je weer gezellig mag worden, of beter, of uit deze moeilijke periode kan komen). Nee, alleen omhullen met liefde en verder niets. Oh ja en stiekem wel gevraagd om hulp uit het universum. Ach ik ben ook maar een engel vermomd als mens...toch?

En zie....ik zag het gewoon gebeuren, bijzonder dat ik dat zo bewust en zo snel al mocht meemaken. Ik zag degenen om me heen opfleuren. En bijna allemaal doordat er dingen op hun pad kwamen waardoor ze iets moesten ondernemen waardoor ze weer energie kregen, weer vertrouwen omdat ze voelden dat ze weer sterker werden, meer kracht voelden.
En nu kun je zeggen dat het er toch op lijkt dat geluk door invloeden van buiten wordt bevorderd. Maar nee, want ik zag dat de strijd in de mens ophield, dat er acceptatie kwam, soms door intense moeheid en soms door iets wat ze zich herinnerden. En daarna kwamen er weer zaken op hun pad waardoor ze weer de liefde, het geluk en plezier konden voelen. Het was nooit weggeweest.

En ik kan je zeggen dat het zien van dit proces me weer meer vertrouwen geeft in het leven zelf. Ja het doet verdomd veel pijn je medemens, je kinderen, je geliefde of je ouders te zien worstelen zonder dat je er wat aan kunt doen. Maar weet dat als je een liefdevolle omarming blijft bieden je meer doet dan je ooit zult weten. 

Vandaag las ik nog het volgende wat ik erg mooi vond passen:

Vreugde hebben in observeren en begrijpen, is de mooiste gift van de natuur. 

(Albert Einstein)