Het heeft even geduurd maar daar ben ik weer. Met deze keer een wat langer verhaal.
Heb je dat ook wel eens? Dat je je voelt alsof alle grond onder je voeten verdwijnt, de poten onder je stoel vandaan worden gezaagd, dat je alle houvast kwijt bent? Ik wel. Ik heb het lange tijd niet gehad, maar afgelopen vakantie was het raak, en hoe. Laat ik je vertellen wat er gebeurde op deze fantastische reis door Spanje, wat er met me gebeurde en wat ik er van geleerd heb. Wie weet heb je er iets aan.De volgende alinea's geven elk in chronologische vorm weer wat er gebeurde en hoe langzaamaan mijn vertrouwen in mijzelf aan het wegebben was. Lees ze als je wilt, allemaal in een keer of met tussenpozen, lach er om, zie de humor, en kijk eens of je bij jezelf dit soort voorvallen herkent. Zit je er midden in...weet dan dat het voorbij gaat. Wil je niet alles lezen omdat het teveel is, lees dan alleen de blauwe regels en je weet waarom mijn wereld steeds kleiner werd, naast het genieten van een prachtige reis.
Veel plezier!
Het is zover, we gaan op weg naar Spanje met de caravan achter onze auto. Op de rotonde in ons dorp moeten we een extra rondje maken vanwege een ambulance met schreeuwende toeters die ik aan zie komen. Om te voorkomen dat hij ons met de caravan niet voorbij kan rij ik nog een rondje en blijf stil staan om hem voorrang te geven. Op de snelweg staan we na 15 minuten rijden al in een file ivm een wegafsluiting na een ongeval bij Rijswijk. Snel denken levert me een alternatieve route op en we rijden binnendoor naar de A13. Doet iedereen, en ook daar vinden we wegwerkzaamheden. Na een uurtje kunnen we echt op weg en gaan we de snelweg bij Delft eindelijk weer op. Intussen moeten we naar de toilet en dus bij Berkel naar de wc bij een benzinestation. We lachen nog steeds. Maar dan gaat het gas er ook echt op. De reis gaat voorspoedig en we komen aan het eind van de middag aan bij de geplande camping. Gesloten...wegens wateroverlast. Door hevige regenval van afgelopen weken staat de Loire zo hoog en is het terrein zo drassig dat caravans wegglijden. We krijgen van de eigenaar een routebeschrijving voor een alternatieve camping, 45 km verder. Weer op weg, vermoeid, hongerig maar ok, nog een klein stukje. Flits, een camera, we rijden te hard %$#$@%$^. Uiteindelijk vinden we een grappige camping en we kunnen heerlijk overnachten. "Nou" zeggen we tegen elkaar, "dat was een aparte start van de vakantie maar we staan wel heerlijk rustig".
De volgende dagen genieten we van de reis. Het is droog, maar niet al te warm, tussen de 14 en 17 graden. Op de hoog gelegen vlaktes waaronder de Pyreneeën zelfs 10 graden gezien. En flinke wind. Hmmm, te koud om 's-avonds buiten te zitten in je korte broek en T-shirt.
Na een paar dagen acclimatiseren in midden Spanje en wat mooie steden gezien te hebben besloten om naar Zuid Spanje te rijden want het weer in Portugal laat ook te wensen over. Sevilla had tenminste oplopende temperaturen tot 25 graden en daar hadden we wel behoefte aan. "Dag" eerder plannetje betreffende Portugal, "dag" al het voorwerk betreffende routes en campings in Portugal. En Spanje...tja daar had ik nog weinig aan gedaan, zeker Zuid Spanje niet. Hmmm.De rit naar Sevilla was prachtig. Goede overnachting in Caceres. Volgende dag weer monter en fris op weg naar de in het navigatiesysteem geplande camping even boven Sevilla. We bleken regelrecht een natuurreservaat in te rijden en het systeem leidde ons een smalle weg op naar boven. Ik kreeg al een raar gevoel in mijn buik maar ik kon al niet meer terug. Na 10 minuten klimmen en een enkele tegenligger die er net langs kon kwamen we wegwerkzaamheden tegen. De weg was net opnieuw geasfalteerd. De zwarte teerkorrels vlogen dan ook in het rond, zelfs bij stapvoets rijden. De arbeiders keken ons vreemd aan. Na enkele minuten wisten we waarom. De weg liep dood in een heel klein dorpje en we konden niet verder. Ruimte om te draaien was er niet dus de caravan moest losgekoppeld worden.....op een helling! Wat waren we blij met de "mover" die het zware werk voor ons deed. Op de terugweg even gezwaaid naar de wegwerkers die weer verbaasd, nu met hun boterhammetjes in de hand aan de kant van de weg, ons weer aankeken. Via de eerdere hoofdweg eindelijk het bordje "camping" zien staan en hoppa weer een smalle maar goede weg verder het natuurgebied in. Maar verder geen bordje meer te zien. De beschrijving in het campingboekje deed ons vermoeden dat we er al moesten zijn. Maar nee hoor, niets te zien. Op een plek waar we konden draaien de caravan achteruit gestoken en in de schaduw gezet om eens verder te informeren. Niemand te zien natuurlijk. We besloten toch maar een stukje door te rijden. En hier was het volgende momentje.....de helling was nogal steil en de auto trok de caravan zowat niet naar boven. Ik snapte er niets van maar we kwamen weer bij de weg en gingen verder. De koppelingsplaten stonken van de ontwikkelde warmte. (later in de vakantie besefte ik dat we hellingen namen die nog steiler waren en dat zonder probleem....had ik dan een soms in een verkeerde versnelling gezeten???). Tweehonderd meter verder zagen we de camping.
En het was daar een oase. Simpel maar oh zo vredig en heerlijk weer. Hier hebben we een fantastische tijd gehad en van hieruit Sevilla heerlijk kunnen beleven.
Op weg naar de volgende camping, vlak bij Cadiz. De vorige avond was zwoel en fantastisch. We zagen allebei een vallende ster en deden onze wens in stilte. Na een tijdje rustig rijden, het was zondagochtend, kwamen we langs Sevilla en wilden we de autopista naar Cadiz op. Helaas de brug was afgesloten voor alle verkeer en we kregen een omleiding door.....jawel Sevilla. Even later stonden we in een file voor een verkeersplein. KLABANG. We voelden een schok, de auto werd opgeduwd en we stonden schuin. %^$*^%$ wat was dat? Er is iemand achterin de caravan gereden zei ik heel rustig. Maar van binnen kookte het van allerlei emoties. Na controle bleek een Spaanse jonge man de boel even verkeerd ingeschat te hebben. Zijn auto in elkaar en onze caravan flink beschadigd. Al gauw hadden omstanders de politie gebeld en die hielp iedereen door zeer aanwezig te zijn. De schade leek mee te vallen, althans de caravan leek niet zodanig beschadigd dat we de vakantie moesten opgeven. OK de zijwand was opgekreukeld en het linkerachterlicht was aan diggelen. En toen zagen we de trekhaak van de auto. Stilte. Deze zat nl met dissel van de caravan en al onder mijn auto in plaats van er achter. De hele trekhaak was kromgebogen. Dus van doorrijden was ineens geen sprake meer. Als het dan zo hard was gegaan, hoe zou dan het chassis van de caravan eruit zien? pfff.
Eerst maar eens verder babbelen met de ANWB alarmcentrale die ook de sleepwagen had geregeld. Maandag worden we teruggebeld was het antwoord. En ja, maandagochtend konden we naar een Nissan dealer op twee km afstand! We werden verwacht. Het steunpunt Barcelona had mijn zaak overgenomen en al contacten gelegd met de garage. Bij de garage konden ze een nieuwe trekhaak bestellen en de volgende ochtend zou deze gemonteerd worden. De rest van de dag besteed aan de visuele controle van de caravan en de diverse onderdelen met ductape aan elkaar geplakt. Dinsdagochtend om 12.00 uur zat de trekhaak eronder en om 13.00 uur reden we voorzichtig naar Cadiz. We wisten niet hoe snel we deze plek met deze ervaring moesten verlaten ha ha ha. Onderweg leek de caravan zich goed te houden en we maakten de gok. De nieuwe camping aan een palmenstrand met een heerlijke zee maakte dat we weer veel konden vergeten en verder konden gaan met genieten. En oh ja, we hebben het nog gehad over onze wens bij die vallende ster: we hadden allebei, onafhankelijk van elkaar gewenst dat we weer gezond en wel mochten thuiskomen. Pas dus op met die wensen van tegenwoordig ja.
Wat hebben we het heerlijk gehad, luieren bij de palmen, zwemmen in de blauwe zee, een geweldige dag op Gibraltar, heerlijk eten in restaurantjes aan boulevards, ja we zaten weer echt in de flow. Het begon ook weer te kriebelen om verder te gaan en dus het boeltje vroeg opgepakt en weer op weg richting Granada. Nee, is de oprit naar de snelweg verdwenen. Wordt gereconstrueerd! Omleiding? Welnee...zoek het maar uit. Na een aantal omzwervingen in het dorpje waar we weer bijna vast kwamen te zitten leek het te lukken. De autovia op. Maar owee owee, de richtingsborden hier waren niet allemaal up to date, en ik zal heus wel wat gemist hebben, en de tom tom bleek niet up to date met de vele veranderingen. Dus we reden van snelweg naar snelweg zonder echt weg te komen uit dit oord. Snel..weg, ha ha echt niet. Uiteindelijk hebben we de goede afslagen gevonden met wat hulp van de locals aldaar. Halverwege de rit een stop gemaakt om te eten. En ja hoor...blijkt dat we helemaal geen 12 volt hebben in de caravan. Verdorie, weer zo'n rare storing. Zou dat nog met de aanrijding te maken hebben, hoelang was dit al, waar ligt het aan, de auto of de caravan. Op de camping maar eens verder nadenken. Twintig minuten na de lunchpauze hoorde ik een vreemd geluid achter bij de caravan. Alsof er iets aanliep. De auto begon ook ineens vaart te verminderen bij hetzelfde aantal toeren, dus er moest iets mis zijn. Een wiel? De handrem? Met de aanrijding nog vers in het geheugen kreeg ik alweer zweet op mijn rug en de scenario's vlogen over mijn netvliezen. En ik kon nergens stoppen. Hardstikke druk natuurlijk en overal rondvliegende Spanjaarden in auto's en motoren. Ik moest zo'n twee a drie kilometer verder rijden eer ik een inham zag waar we konden stoppen. Met ingehouden adem liep ik naar achteren. %$#^%#& was het neuswiel van de caravan naar beneden gekomen en heeft over het asfalt moeten rollen in schuine richting. Bloedheet geworden door de wrijving zag ik bij de as van het wiel allemaal gesmolten rubber wat al aan het uitharden was. Welja, dat kan er ook nog wel bij. En dat neuswieltje hadden we hard nodig om de caravan op een sta-plekje te kunnen manoeuvreren. Ok, de mover doet vreemd, het neuswieltje misschien niet meer te gebruiken, dus dan moet ik het met de auto doen, maar daar is niet altijd ruimte voor. Wat gebeurt er toch met ons...allemaal rare dingen die ons aan het schrikken maken en zeker mij flink uit mijn comfort zone halen. Oké, we moeten weg hier want we staan vlak naast voorbijrazende Spanjaarden en dat verhaal kennen we intussen.... Anna had een rotsvast vertrouwen dat we goede begeleiding hadden en het goed zo komen. En inderdaad, op de volgende camping deed de mover het goed en hadden we gewoon 220 volt en konden we weer een paar heerlijke dagen tegemoet zien. Oh ja, dat vergat ik nog bijna. 's-Avonds brak nog even mijn voortand in tweeën.
Weer een paar heerlijke dagen. Mooie steden bekijken, zwemmen, wandelen, lekker eten...ja ook met een halve voortand kun je best lekker eten hoor. Alleen lachen...tja, het aangezicht is toch geschonden ha ha. Op een morgen wel even een gedachte: "wat nu weer". 's-Nachts bleek de stroom uitgevallen te zijn. De klok was uit...alles was uit. Bij controle van de aansluitkast van de camping bleek dat deze ineens op slot zat. Zou iemand ons hebben afgesloten van de elektra omdat we langer bleven staan dan verwacht? Navragen op de receptie. Gelukkig, ik was niet de enige, de hele wijk zat zonder stroom, de hele dag. Geplande actie van de energiemaatschappij aldaar ivm onderhoud. Ach ja die zuiderlingen hè? 28 graden, vriezers die opwarmden, geen warm water en zelfs doortrekken van de wc was een uitdaging omdat de druk niet meer gehandhaafd bleef. Maar wel bij de campinggasten, hun darmen wel te verstaan. ha ha ha. Ik was allang blij dat het niet weer iets specifieks voor ons was.
Na een paar dagen weer verder richting Cordoba. Goede reis gehad en we begonnen al te wennen aan de kleine ongemakken die de storingen van de caravan met zich meebrachten. De storing van de 12 volt niet kunnen achterhalen, ook niet met een buurman van de camping. Alle zekeringen zijn nog in orde. Wat heb ik toch te leren van al deze uitdagingen? Cordoba bracht ons een leuke dag. Moe en voldaan lagen we aan het einde van de dag weer in het zwembad om daarna nog lang te genieten van de zwoele avond. Totdat ik vlak voor het slapen gaan keihard met mijn hoofd tegen een van de openstaande ramen knal. Een joekel van een buil en een gat in mijn hoofd waarvan je in eerste instantie je afvraagt of dat niet gehecht moet worden. Nou dat is aan mij niet besteedt want ik druk er een gaasje op, plak de boel bij elkaar met pleisters en ga slapen met de vraag WAAROM. Ik kijk nog even hoe laat het is en kom tot de ontdekking dat mijn horloge het ook begeven heeft. Ik ga slapen, ik wil even niets meer, en al denkend aan thuis val ik in slaap.
De volgende morgen worden we vriendelijk gewekt door een hard en luid grommend vliegtuigje wat zo laag over de camping komt dat je deze kan aanraken als je een polsstok omhoog houdt. En dat doet hij niet een keer maar vele malen. Het blijkt dat we in de aanvliegroute zitten van de velden die op deze ochtend bespoten dienen te worden. Pffff. Gelukkig hadden we al besloten om verder te trekken richting Madrid. Die dag merkte ik al dat de mensen me vreemd aankeken: halve voortand, gat in zijn hoofd, beschadigde caravan....ongeluk?, vechtpartij na aanrijding?, arme sloeber??? Het kon me allemaal niet meer schelen. We gaan weer op pad. En ja hoor, de mover heeft problemen dus de caravan moet met de hand achter de auto gezet worden.
Mooie camping bij Madrid. Vroeg in de middag aangekomen. Vlak voor de camping moesten we nog even tanken. Wilden ze me daar voor 20 euro oplichten. Ik moest toch even goed nadenken en als brugman redeneren, in mijn Engels wat ze ineens niet verstaan. Maar goed, ik kreeg tenminste mijn geld terug. Even later staan we heerlijk rustig op de camping. Even wat water pakken....doet de pomp het niet meer ..Aaaargh. Mijn kop maar weer in het luik gestoken om ook deze storing te onderzoeken. Gelukkig, gauw gevonden, een draadje los. Doorademen. Verder kijken naar losse draadjes en wat blijkt...er zitten nog meer losse draden op onverwachte plekken. Ook draden van de mover. Alles weer aangesloten en ja hoor, het accupack van de mover begint weer spontaan op te laden. Door de klap van de aanrijding is er toch meer losgeschoten dan verwacht. Na het weekend besluiten we weer verder te rijden nadat we de omgeving, de bergen, de sneeuw gezien hebben en heerlijk hebben gewandeld.
Weer op stap richting Biarritz. Kleine maar goede camping. Een klein wandelingetje gemaakt door het bos, het strand gezien van Les Landes en daarna regen, veel regen. Gezien het noodweer besluiten we even niet verder te reizen.
Op weg richting Poitiers. Goede reis. Geen onverwachte storingen meer dan diegene die we al kenden. Maar die brachten verder geen ongemakken met zich mee. Ik begin wel naar huis te verlangen. Droog kunnen inpakken en na een aantal omzwervingen droog aangekomen op een mooie kasteelcamping. Het bleek dat de bordjes van de camping verdwenen waren en de tom tom leidde ons over een heel smal landweggetje naar....tja waarnaar toe eigenlijk? De bewoners van de streek herkenden mijn probleem en stopten ongevraagd om vanuit hun auto mij te wijzen waar ik heen moest. Maar dan kreeg je ook wat zeg. Door een heel smalle poort bereikten we het landgoed.Mijn verjaardag daar gevierd als kasteelheer in de naastgelegen herberg. Proost.
Na redelijk weer gehad te hebben, droog maar veel wind en wat lage temperaturen, weer verder naar huis. Vlak onder Lille de laatste overnachting. Ik heb buikpijn en het regent pijpenstelen. De wind doet onze caravan schudden. Ik wil naar huis, ik ben moe.
Heerlijk, weer thuis. Opruimen was zo gedaan en we gaan heerlijk naar bed. Eind goed....totdat ze in de buurt aan de gang gingen, de volgende dag, twee huizen verbouwen, de straat opnieuw geplaveid, stress bij de mensen die beter weer willen maar nog niet op vakantie kunnen en lawaai, lawaai.
Wheeeeee we willen terug naar Spanje. Pffff
OK en wat heeft het me nu opgeleverd?
Ik weet dat wat je uitzend je ook weer ontvangt. Maar ik zend toch niet uit dat ik dit soort zaken als een aanrijding wil ontvangen, of dingen die mij uit mijn evenwicht halen?
Ik realiseerde me achteraf wel dat we goed voorbereid naar Portugal zouden gaan en we ineens uitweken naar zuid Spanje. En daar begon het. Ik werd al onzeker van dat feit. Ik wist niets van dit land. En ik haalde me allerlei scenario's voor de geest hoe het zou kunnen zijn. En daar kwam mijn oude ik weer even te voorschijn. Vanuit mijn oude overlevingsstrategie, mijn oude ego, (mijn 6 stuk voor de enneagram kenner) begon ik scenario's te maken waarop ik alvast plan a t/m d kon bedenken om dit te voorkomen. Mijn verstand zei me dat ik dit niet nodig had, maar het zat al in mijn systeem. En als dat past met wat ik wil in mijn leven, dan krijg je het ook. En dat is vrijheid, avontuur, leven, genieten, mooie dingen beleven en zien, mensen ontmoeten etc etc.
Wat er gebeurde is dat een heel oud deel in mij werd getriggerd om los gelaten te worden. Alsof er nog een oud computerprogramma ergens inactief aanwezig was, welke door een gebeurtenis ineens weer geactiveerd werd. Ik kreeg hiermee de kans om heel bewust dit oude programma weer eens te voelen en er afscheid van te nemen door het uit te zetten en het te verwijderen uit mijn systeem. dat laatste was ik kennelijk vergeten om te doen.
En dan komen de inzichten langzaam binnen.
1. dat wat er ook gebeurt er altijd voor me gezorgd wordt.
2. dat ik een veel groter doorzettingsvermogen heb dan ik dacht.
3. dat ondanks wat er aan de hand is, ik kan blijven genieten van de mooie dingen die ook gebeuren.
4. dat het belangrijk is om in het moment, in het nu te leven.
5. dat mijn flexibiliteit de afgelopen jaren is gegroeid.
6. dat ik beter kan improviseren dan ik ooit gedacht heb.
7. dat alles wat ik in mijn leven nodig heb of kan gebruiken al aanwezig is.
8. dat ik ontzettend veel hou van de mensen om me heen.
Het is een tijd waarin niets meer vast staat. Veranderingen vinden sneller plaats, groei gaat sneller. Oude zaken komen weer boven en maken ons aan het twijfelen en wankelen, alleen om er afscheid van te kunnen nemen. Gaan we er tegenin of verzetten we ons ertegen dan duurt het alleen maar langer. Het is tijd voor de nieuwe mens in ons. We maken meer ruimte in onszelf voor wie we werkelijk zijn en wat we werkelijk willen doen. Dat proces is in iedereen bezig en soms is dat heel lastig. Aan ons de keuze welk pad we gaan. maar als we ons openstellen voor wat er gebeurt, voor de hulp en de liefde om ons heen, vertrouwen houden in een afloop die perfect voor ons is, dan wordt het wel makkelijker.
Met dank aan Anna, die deze reis zo dicht naast me stond, en me met haar liefde omringde zodat ik deze ervaring mocht doorleven en tegelijk kon blijven genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten