Efface yourself or give love

For Dutch version click: Wegcijferen of liefde schenken?

Last week I saw many friends who were coping with all kinds of challenges. I looked at them, I listened to their stories and saw different kind of body languages telling me they were in a surviving mode. At the same time I felt that they made is worse, heavier for themselves than necessary. In these situations I often receive many ideas to cheer them up a bit, saying something which give them a hint to go on with their lives, to make the next step. Or I do something which they do not expect but had certainly a need for without knowing it. and then often there is a smile, a tear or whatever, and that's it.
And most of the time this happens automatically, intuitively. However, this week it didn't work out anymore as usual. And I felt myself also falling into a struggle. I became more and more in a kind of depressed state. I didn't understand what was happening with me.

Why couldn't I assist these wonderful people anymore like I always did? Was I doing something wrong? Did I loose "it" whatever the "it" is. I became grumpy and even angry on those others. Angry because they didn't want to go on, because they decided to stay stuck in their lives, angry because they didn't want to see the positive things right in front of them them. I became angry on them because they made my day heavier than needed, that they ruined my day! Wham, ouch..there I got myself. What in heaven's name was that. This is not who I want to be, who I am. This is not who I used to be.

Is my happiness suddenly depending on others, of how they manage their lives? Is the amount of joy in my life suddenly depending on external factors? Something similar was also the case in my holidays (see former blog: pulling away the rug under my feet). No, this can't be the way, this is not want I want in life., this is not me, never been.....well never??? Oh sure, years ago when I was living in my survival mode. That was long, long ago but I remember. Hmm why is that now coming back then? It is not want I want right now, I know I can hurt the people around me with that attitude. So what now? And there I sat thinking what to do with all these questions and feelings.

A few days later after this moment of revelation, after a bit more meditation and a very good yoga lesson, life began to flow again as I knew from how it used to be in the last two years. And I got the answers on my questions.

1. It is nothing else than another old piece of myself, not completely worked out, and because of the higher frequencies of these days became loose enough to get rid off.

2. I am ready for this next part. Sometime ago I had the wish, the intention and question to be completely free of anything what holds me back, from everything what I had taken onboard and what is now not relevant for me or not needed anymore, from all that not suits me anymore and from all old and unhealthy belief systems.

3. That what happened these days did show me where I came from, how I used to be. And with that, the question if I wanted that back or wanted to continue with the life I have gained.

Well that question was easy to answer and I decided from the bottom of my heart and soul that I want to continue with this new life and even better. Also I realized immediately how grateful I am to be able to experience that I had to walk this path, that I was allowed to choose this path.
 With the first two point I had something of a feeling of " Am I still working on that off".
However, the flow of life was back again, I felt amazing. It was as if the universe reacted immediately on my response:" Ok, you have chosen, get on board and let's go".

the next realization was about seeing the people around me just as they are, with al their emotions, their struggles and pain. I don't have to change that. It is their part, their choice. It is not my task or purpose to pull them out of their part. What happens if I do that all the same, is that my beloved ones are getting more and more stuck in their part and resistance. The fight will only get bigger. I remembered a little saying from the lightworker seminars: "A Lightworker is someone who creates a loving and save environment for another to continue and finish their process where they are working at, and to be able to heal themselves accordingly". OK, I forgot than one for a while. I accidentally took the role of the lifesaver upon me (well sometimes that happens as an ex firefighter, crisis coordinator and manager emergency response services...yeah I had found my place in those days).


However, I felt good again and inner piece was back with me. I sent some loving energy and thoughts to my beloved ones who were in their fight, their challenge or struggle, without disturbing them anymore. I did it with the intention that they were allowed to use this energy in a way that felt good to them, to be used for the highest possible and without any motives from my side (like the ones of getting healthy, more sociable or being able to step out of the situation). No, I only surrounded them with my love, nothing else. Oh, what I silently did is asking for assistance from the universe. Well, you know, I am also just an angel trying to be human...am I?
 

And there is happened....I just saw it changing, so special that I was able to witness this change in a very conscious way. And so fast after my prayer. I saw those people, my beloved ones around me getting more optimistic, more alive, more colorful. The change was so clear. It all happened because suddenly the right things for them appeared on their path. They needed to take actions, got more energy out of that, more confidence and they felt stronger again, more powerful.

And thus it seems that happiness, joy are being fostered by influences from outside. However, it was clear to me that the struggle inside the person became less and disappeared, acceptance was gained, sometimes by fatigue or sometimes by something they suddenly remembered.
And from there new things arrived on their path from where they were able to feel the love, the joy and happiness. It was never gone.

And I can say that I gained more confidence in life itself just by seeing this process. Sure, it hurts a lot to see your beloved ones, children or your parents, in a struggle with themselves without being able to change that. They need to start that change themselves. But know, if you keep offering your unconditional love to them, you do more than you ever will know.

Today I read the next phrase and in this context it fits well:

To have joy in observing and understanding, is the most beautiful gift of nature.

(Albert Einstein)

Noise, quite common these days

For Dutch version click here: Geluid, doodnormaal.

Did you notice it too? Everywhere we go there is noise. Cars, motors, chainsaws, grass-mowers, leaf blowers, high pressure cleaning devices, sanders, grinders, drilling machines, air compressors.
Nowadays we need all these machines to do our (around the house) jobs. All of them are made for our convenience. And all of them are made electrical or are fueled engines. And they make noise, and much too in some cases.
During my study I learned that this kind of equipment makes so much noise that there is a chance of hearing damage. Dutch Arbo law has lots of rules concerning the amount of noise a machine is allowed to make or an human can work in during a period of time. Also when to use ear protection.


However, if I look around these days I have the feeling that we have been adapted already to these noises and that we are not bothered by it, are we? Well, so now and then I am bothered by it. And I know few others are too, maybe many others. And meanwhile it is continuing. If one is finished the other is starting. I am questioning myself why are some people bothered and others not at all by these noises. I do not say that this kind of equipment should be forbidden, oh no, the convenience factor of the equipment is too high not to use it. We could,t do without them anymore. But that monotone sound of these machines during the day and even in the evenings is catching me. Why don't we use a good broomstick instead of a leaf blowing machine? The other day I saw someone working with it but is was not very effective though. Oh and another thing. Those advertisements on television during a good movie... put the sound down? Or just record the movie and zap the ads, or download the movie without the ads. Finally we find solutions for our challenges.

However, maybe we could just be a bit more conscious about this item. Ok, maybe I have to adapt a little further but how. Is it that I have become more sensitive for noise? I know of people who even have physical reactions on noises with a prolonged character. How do we cope with this? I do not know yet. First to try focus on other things than the noise. It does help a bit. In everything we experience is a learning process. Pity that I am not a that fast pupil.

Last week on a Sunday morning, I had the guts to speak to a person who worked with a piece of equipment which caused an enormous amount of noise. In a very decent but firm way I told him that he did not amused me doing that. His reaction? He said:" Oh you just need to tell me that right away man". And he quitted the activity at once. Right. Lesson 1: Do dare to take your own space and talk about it.

Isn't this world a great playing ground where we together can create that what we need to grow, to evolve, to learn?
Gee, I suddenly realize that is was rather a quite week in our neighborhood. Everyone on vacation or ....could it be true?...

The police, my best girlfriend

Dutch version, click here: De politie, mijn beste vriendin!

The police, my best girlfriend!

In Holland we have a saying "the police is our best friend' and you can imagine why we have it. However, sometimes it is used ironically, and probably you can also imagine in which situations we use it that way.

Today I experienced that the police has become my best girlfriend.

How come? Well, let me try to explain.

I work at SMASH, a company with many medical doctors who are working during non office hours for emergency situations. I am one of the medical assistants driving the emergency car.
One day we were sent to an address where a person was in medical need. Arrived at the scene there was a lot of consternation. Police was already inside. When we entered the apartment  we were confronted with a rather contaminated area and an enormous dirty smell came towards us, becoming worse when we approached the sleeping room. Lying on the bed we found a man who was obviously very ill, not been able to stand up and probably not having seen a bathroom for a long period. first the person refused to accept any help. Assistance was asked from other authorities, however it was clear that the person first needed to be hospitalized. After the first checks on his health it became clear that his health situation was not life-treathening. All people not needed were send out of the apartment and police asked for substitution of their crew. We asked for an ambulance to transport the person to hospital. It became clear that we had to wait for a while for a free ambulance. Saturdays are busy days. The new (female) police officer who arrived at the scene and searched the house and took charge of the home situation of the person. We went on with our work with respect to communication to the hospital, searching for any medication of the person. Soon I asked myself what further we could do for the person. Exactly on that moment the police officer came around the corner of the bathroom carrying a towel, soap and a clean pajama. She said:" First what we will do is give this person a bit more dignity before he is brought to the hospital. Not very human to let him go like this". Before I knew it she was washing the person's face, getting him clean underwear and together we put him in a chair in the afternoon sun which was pouring in through the windows. She also found a tin of coke and asked the person if he was thirsty. And there it was....a smile of the person who was first so sick and stubborn, now lightening up and smiling to while warming up in the sun. All his stubbornness and anger were disappearing and the person became willing to go to the hospital.

So tell me, where can you find nowadays such an officer of police.

One who does these things without being asked to, without hesitation, without any grumbling and with a smile on her face.One who gives a person's dignity back in a few minutes.

Respect for this lady. She took action to make the difference. The difference for at least two persons, the person being ill and me. Again I saw a wonderful example of how we as humans can make the difference. Just with a few simple actions.

Wouldn't it be nice if this could happen more often? Just by a simple gesture like a smile, or a few words, a warm conversation?

Any way, I am again convinced how important this is. And it is my intention to at least once a day be the difference to be there or to do something. Every word, every action can make the difference. Sometimes it is only a matter to look a bit further and deeper as we used to do.

Many many thanks to this lady, the police officer of the police The Hague.

My first blog, a try out

Dutch version, please click following link:
Mijn eerste blog, een probeersel

Today I started to investigate in how to make a blog. For a while now I have this urge to share my experiences in public. Facebook is one of the social media good for sharing, however I wanted something more. So I arrived here at this place...blogging.

What you are reading now is a try-out. If this first writing works out for now and if I like it, than I will try to describe a weekly event in my life. I do not know where this will lead to, but I think it will be fun.

You will see when it starts to get serious.

Geluid, doodnormaal.

For English version click here: Noise, quite common these days

Is het jullie ook opgevallen? Overal waar we komen is er geluid. Auto's, motoren, kettingzagen, heggenscharen, grasmaaiers- en trimmers, bladblazers, hoge drukreinigers, schuurmachines, slijpmachines, boormachines, luchtcompressoren.
Tegenwoordig moeten we die allemaal hebben om onze klusjes te kunnen doen. En alles is voor het gemak elektrisch of het loopt op een brandstofmotor, maar herrie maakt het. En niet zo'n beetje ook.
Nou heb ik toch geleerd dat deze apparaten zo veel herrie maken dat er een kans bestaat op gehoorbeschadiging. De arbowet heeft dan ook vele regeltjes mbt het aantal decibel wat zo'n apparaat mag veroorzaken en wanneer je gehoorbescherming moet gebruiken.


Maar als ik de laatste tijd zo om me heen kijk denk ik dat we al aangepast zijn en er geen last meer van hebben. Of wel? Nou ik zo af en toe wel en ik weet zeker velen met mij. Het gaat ook maar door. Is de een klaar begint de ander. Waarom hebben vele mensen daar geen last van en anderen weer wel vraag ik me wel eens af. Het is niet dat we die apparaten niet meer mogen gebruiken. Welnee, gemak dient de mens, toch? En sommige van die klussen kunnen nu eenmaal niet zonder machine gedaan worden. Maar de duur van het eentonige gejank, dat gaat me tegen staan. Een hele dag door, steeds door anderen die op een ander tijdstip beginnen, zelfs 's-avonds. En wat is er tegen om een bezem te gebruiken in plaats van een bladblazer? Laatst zag ik zo iemand bezig met een bladblazer maar echt effectief was het niet. Oh ja, en die reclame's tussen de films door, zachter zetten? Of gewoon de film opnemen en de reclame doorzappen, of de film ergens downloaden. We vinden er uiteindelijk wel een oplossing voor hoor.

Maar toch. Misschien kunnen we wat bewuster hiermee leren omgaan. Misschien dat ik me moet aanpassen maar ik weet nog niet hoe. Zou ik gevoeliger zijn geworden voor geluid? Ik ken zelfs mensen die een lichamelijke reactie vertonen op een langdurig doordringend geluid van bvb een zaagtafel. Hoe gaan we hiermee om? Ik weet het nog niet. Eerst maar eens proberen om de focus ergens anders te leggen. En ja ook dat helpt. In alles wat we meemaken ligt een leerproces. Soms toch jammer dat ik het niet zo snel door heb.
Van de week het lef gehad om iemand aan te spreken die op zondagochtend bezig was met een apparaat wat een enorme overlast veroorzaakte aan geluid. Netjes vertelde ik hem dat hij mij daar niet echt een plezier mee deed. En zijn reactie? Oh maar dat moet je gewoon tegen me zeggen hoor...en hij hield er meteen mee op. Juist... les 1: Durf je eigen ruimte in te nemen en praat er over.

Is deze wereld niet een grote speeltuin waar we met elkaar datgene creëren wat we nodig hebben om van te leren? Goh, wat is het afgelopen week toch rustig geweest in de buurt.
Is iedereen soms op vakantie gegaan of zou het dan toch....?

Wegcijferen of liefde schenken?

For English version click: Efface yourself or give love

De laatste week heb ik veel vriend(inn)en gezien die met zichzelf in de knoop liggen. Ik keek het eens aan, ik hoorde hun verhalen en zag aan hun lichaamstaal dat ze het zwaar hadden. Tegelijkertijd voelde ik op een of andere manier dat ze het zwaarder maakten dan noodzakelijk was. Meestal krijg ik wel wat ideetjes om ze op te beuren, om ze iets te zeggen waardoor ze weer verder kunnen, waardoor ze een volgende stap kunnen maken. Of ik doe iets waar ze net behoefte aan hebben en daardoor weer even adem kunnen halen, even kunnen lachen of huilen of wat dan ook. En dat gaat meestal helemaal vanzelf, intuïtief zeg maar. Maar deze week lukte dat allemaal niet. En ik voelde dat ik er zelf ook last van begon te krijgen. Ik werd steeds meer depri en ik begreep niet wat er met me aan de hand was.

Waarom kon ik deze lieve mensen niet op weg helpen zoals anders? Doe ik iets verkeerd? Ben ik "het" kwijt, wat dat "het" dan ook is? Ik werd er zelfs chagrijnig van en boos op die anderen. Boos omdat ze niet verder wilden, de positieve dingen niet wilden oppakken die vlak voor hun neus aanwezig waren. Boos omdat ze mij dag zwaarder maakten dan nodig was. Boos omdat ze mijn dag verpestten. Oei, auw, oef. Ineens had ik mezelf te pakken. He wat is dit nou? Zo wil ik niet zijn, zo ben ik anders nooit. Hangt mijn geluk ineens af van die anderen, hoe die in het leven staan? Hangt mijn plezier ineens af van externe factoren? Zoiets speelde ook al een beetje op onze vakantie (zie vorige blog: Poten onder stoel vandaan gezaagd). Nee dat mag niet, dat wil ik niet, zo ben ik niet en nooit geweest....nooit? Jawel, vroeger toen ik nog in mijn survival mode zat zeg maar. Maar dat is al heel lang weg geweest, waarom komt dat nu ineens terug? En ik wil dit ook niet omdat ik daar mijn omgeving heel veel onrecht mee doe. Dus wat nu? Daar zat ik dan.
De dagen na deze bewustwording, een beetje meditatie en een goede yogales begon het leven weer te stromen en kreeg ik de antwoorden.

1. Het is niets anders dan een oud stuk van mezelf wat nog niet helemaal verwerkt was en was door de hogere frequenties van vandaag de dag los is getrild.
2. Ik ben er aan toe, ooit heb ik een voornemen gehad om helemaal vrij te zijn van alles wat we belemmert, van alles wat ik op me heb genomen wat niet meer relevant is, van alles wat niet meer bij me past, van alle oude en ongezonde overtuigingen.
3. Het liet me zien en voelen waar ik vandaan kwam met de vraag of ik daar nog naar terug verlangde. Of dat ik verder wilde met het nieuwe bestaan wat ik tegenwoordig leef.

Nou, die laatste was eenvoudig te beantwoorden en ik besloot ter plekke met hart en ziel dat ik verder wilde e besefte meteen hoe dankbaar ik was dat ik deze weg heb af mogen leggen, letterlijk en figuurlijk. Bij de eerste twee had ik zoiets van "ben ik er nou nog niet klaar mee?"
Maar vanaf dat moment zat ik alweer in de flow, alsof het universum meteen reageerde: " Ok je hebt gekozen, stap in en let's go".

De volgende realisatie was dat ik de mensen om me heen mocht zien zoals ze zijn, met al hun strijd en pijn. En dat ik daar niets aan hoef te veranderen. Het is hun stuk, hun keuze. Ik hoef ze daar niet uit te trekken. Het enige wat ik bereik als ik te hard aan ze ga trekken om uit hun stuk te komen is dat ze meer in hun weerstand komen. En dat het gevecht alleen maar groter wordt. Ik herinnerde me een zinnetje uit de wereld van Lightworker: dat is iemand die een liefdevolle, veilige ruimte schept voor een ander om het proces te voltooien waar ze in zitten, om zichzelf te genezen. Oeps, even vergeten. Ik was even in de rol geschoten van de redder in nood ha ha. (Dat heb je als ex brandweerman, crisiscoordinator en manager hulpverleningsdiensten....ik zat wel op mijn plek hoor).
Maar goed, ik was zelf weer rustig geworden en zat weer lekker in mijn vel. Ik stuurde liefdevolle gedachten naar mijn dierbaren die in hun strijd zaten zonder ze lastig te vallen.

Ik deed dat met de intentie dat ze deze energie mochten gaan gebruiken op een manier die voor hun goed voelde, dat zij deze energie mochten gebruiken voor het hoogst mogelijke in hun proces, dus zonder een bijbedoeling van mij (zo eentje van "dat je weer gezellig mag worden, of beter, of uit deze moeilijke periode kan komen). Nee, alleen omhullen met liefde en verder niets. Oh ja en stiekem wel gevraagd om hulp uit het universum. Ach ik ben ook maar een engel vermomd als mens...toch?

En zie....ik zag het gewoon gebeuren, bijzonder dat ik dat zo bewust en zo snel al mocht meemaken. Ik zag degenen om me heen opfleuren. En bijna allemaal doordat er dingen op hun pad kwamen waardoor ze iets moesten ondernemen waardoor ze weer energie kregen, weer vertrouwen omdat ze voelden dat ze weer sterker werden, meer kracht voelden.
En nu kun je zeggen dat het er toch op lijkt dat geluk door invloeden van buiten wordt bevorderd. Maar nee, want ik zag dat de strijd in de mens ophield, dat er acceptatie kwam, soms door intense moeheid en soms door iets wat ze zich herinnerden. En daarna kwamen er weer zaken op hun pad waardoor ze weer de liefde, het geluk en plezier konden voelen. Het was nooit weggeweest.

En ik kan je zeggen dat het zien van dit proces me weer meer vertrouwen geeft in het leven zelf. Ja het doet verdomd veel pijn je medemens, je kinderen, je geliefde of je ouders te zien worstelen zonder dat je er wat aan kunt doen. Maar weet dat als je een liefdevolle omarming blijft bieden je meer doet dan je ooit zult weten. 

Vandaag las ik nog het volgende wat ik erg mooi vond passen:

Vreugde hebben in observeren en begrijpen, is de mooiste gift van de natuur. 

(Albert Einstein)

Poten onder stoel vandaan gezaagd?

For english version click: Pulling the rug under my feet away?

Het heeft even geduurd maar daar ben ik weer. Met deze keer een wat langer verhaal.

Heb je dat ook wel eens? Dat je je voelt alsof alle grond onder je voeten verdwijnt, de poten onder je stoel vandaan worden gezaagd, dat je alle houvast kwijt bent? Ik wel. Ik heb het lange tijd niet gehad, maar afgelopen vakantie was het raak, en hoe. Laat ik je vertellen wat er gebeurde op deze fantastische reis door Spanje, wat er met me gebeurde en wat ik er van geleerd heb. Wie weet heb je er iets aan.
De volgende alinea's geven elk in chronologische vorm weer wat er gebeurde en hoe langzaamaan mijn vertrouwen in mijzelf aan het wegebben was. Lees ze als je wilt, allemaal in een keer of met tussenpozen, lach er om, zie de humor, en kijk eens of je bij jezelf dit soort voorvallen herkent. Zit je er midden in...weet dan dat het voorbij gaat. Wil je niet alles lezen omdat het teveel is, lees dan alleen de blauwe regels en je weet waarom mijn wereld steeds kleiner werd, naast het genieten van een prachtige reis.
Veel plezier!


Het is zover, we gaan op weg naar Spanje met de caravan achter onze auto. Op de rotonde in ons dorp moeten we een extra rondje maken vanwege een ambulance met schreeuwende toeters die ik aan zie komen. Om te voorkomen dat hij ons met de caravan niet voorbij kan rij ik nog een rondje en blijf stil staan om hem voorrang te geven. Op de snelweg staan we na 15 minuten rijden al in een file ivm een wegafsluiting na een ongeval bij Rijswijk. Snel denken levert me een alternatieve route op en we rijden binnendoor naar de A13. Doet iedereen, en ook daar vinden we wegwerkzaamheden. Na een uurtje kunnen we echt op weg en gaan we de snelweg bij Delft eindelijk weer op. Intussen moeten we naar de toilet en dus bij Berkel naar de wc bij een benzinestation. We lachen nog steeds. Maar dan gaat het gas er ook echt op. De reis gaat voorspoedig en we komen aan het eind van de middag aan bij de geplande camping. Gesloten...wegens wateroverlast. Door hevige regenval van afgelopen weken staat de Loire zo hoog en is het terrein zo drassig dat caravans wegglijden. We krijgen van de eigenaar een routebeschrijving voor een alternatieve camping, 45 km verder. Weer op weg, vermoeid, hongerig maar ok, nog een klein stukje. Flits, een camera, we rijden te hard  %$#$@%$^. Uiteindelijk vinden we een grappige camping en we kunnen heerlijk overnachten. "Nou" zeggen we tegen elkaar, "dat was een aparte start van de vakantie maar we staan wel heerlijk rustig".

De volgende dagen genieten we van de reis. Het is droog, maar niet al te warm, tussen de 14 en 17 graden. Op de hoog gelegen vlaktes waaronder de Pyreneeën zelfs 10 graden gezien. En flinke wind. Hmmm, te koud om 's-avonds buiten te zitten in je korte broek en T-shirt.


Na een paar dagen acclimatiseren in midden Spanje en wat mooie steden gezien te hebben besloten om naar Zuid Spanje te rijden want het weer in Portugal laat ook te wensen over. Sevilla had tenminste oplopende temperaturen tot 25 graden en daar hadden we wel behoefte aan. "Dag" eerder plannetje betreffende Portugal, "dag" al het voorwerk betreffende routes en campings in Portugal. En Spanje...tja daar had ik nog weinig aan gedaan, zeker Zuid Spanje niet. Hmmm.

De rit naar Sevilla was prachtig. Goede overnachting in Caceres. Volgende dag weer monter en fris op weg naar de in het navigatiesysteem geplande camping even boven Sevilla. We bleken regelrecht een natuurreservaat in te rijden en het systeem leidde ons een smalle weg op naar boven. Ik kreeg al een raar gevoel in mijn buik maar ik kon al niet meer terug. Na 10 minuten klimmen en een enkele tegenligger die er net langs kon kwamen we wegwerkzaamheden tegen. De weg was net opnieuw geasfalteerd. De zwarte teerkorrels vlogen dan ook in het rond, zelfs bij stapvoets rijden. De arbeiders keken ons vreemd aan. Na enkele minuten wisten we waarom. De weg liep dood in een heel klein dorpje en we konden niet verder. Ruimte om te draaien was er niet dus de caravan moest losgekoppeld worden.....op een helling! Wat waren we blij met de "mover" die het zware werk voor ons deed. Op de terugweg even gezwaaid naar de wegwerkers die weer verbaasd, nu met hun boterhammetjes in de hand aan de kant van de weg, ons weer aankeken. Via de eerdere hoofdweg eindelijk het bordje "camping" zien staan en hoppa weer een smalle maar goede weg verder het natuurgebied in. Maar verder geen bordje meer te zien. De beschrijving in het campingboekje deed ons vermoeden dat we er al moesten zijn. Maar nee hoor, niets te zien. Op een plek waar we konden draaien de caravan achteruit gestoken en in de schaduw gezet om eens verder te informeren. Niemand te zien natuurlijk. We besloten toch maar een stukje door te rijden. En hier was het volgende momentje.....de helling was nogal steil en de auto trok de caravan zowat niet naar boven. Ik snapte er niets van maar we kwamen weer bij de weg en gingen verder. De koppelingsplaten stonken van de ontwikkelde warmte. (later in de vakantie besefte ik dat we hellingen namen die nog steiler waren en dat zonder probleem....had ik dan een soms in een verkeerde versnelling gezeten???). Tweehonderd meter verder zagen we de camping.

En het was daar een oase. Simpel maar oh zo vredig en heerlijk weer. Hier hebben we een fantastische tijd gehad en van hieruit Sevilla heerlijk kunnen beleven.

Op weg naar de volgende camping, vlak bij Cadiz. De vorige avond was zwoel en fantastisch. We zagen allebei een vallende ster en deden onze wens in stilte. Na een tijdje rustig rijden, het was zondagochtend, kwamen we langs Sevilla en wilden we de autopista naar Cadiz op. Helaas de brug was afgesloten voor alle verkeer en we kregen een omleiding door.....jawel Sevilla. Even later stonden we in een file voor een verkeersplein. KLABANG. We voelden een schok, de auto werd opgeduwd en we stonden schuin. %^$*^%$ wat was dat? Er is iemand achterin de caravan gereden zei ik heel rustig. Maar van binnen kookte het van allerlei emoties. Na controle bleek een Spaanse jonge man de boel even verkeerd ingeschat te hebben. Zijn auto in elkaar en onze caravan flink beschadigd. Al gauw hadden omstanders de politie gebeld en die hielp iedereen door zeer aanwezig te zijn. De schade leek mee te vallen, althans de caravan leek niet zodanig beschadigd dat we de vakantie moesten opgeven. OK de zijwand was opgekreukeld en het linkerachterlicht was aan diggelen. En toen zagen we de trekhaak van de auto. Stilte. Deze zat nl met dissel van de caravan en al onder mijn auto in plaats van er achter. De hele trekhaak was kromgebogen. Dus van doorrijden was ineens geen sprake meer. Als het dan zo hard was gegaan, hoe zou dan het chassis van de caravan eruit zien? pfff.

Dus de caravan op een sleepwagen gezet en wij er achteraan naar een camping net buiten Sevilla. Daar bleek al gauw dat de mover kuren had. Ik kreeg de caravan wel op zijn plek maar met horten en stoten, alsof de accu van de mover geen stroom meer had.
Eerst maar eens verder babbelen met de ANWB alarmcentrale die ook de sleepwagen had geregeld. Maandag worden we teruggebeld was het antwoord. En ja, maandagochtend konden we naar een Nissan dealer op twee km afstand! We werden verwacht. Het steunpunt Barcelona had mijn zaak overgenomen en al contacten gelegd met de garage. Bij de garage konden ze een nieuwe trekhaak bestellen en de volgende ochtend zou deze gemonteerd worden. De rest van de dag besteed aan de visuele controle van de caravan en de diverse onderdelen met ductape aan elkaar geplakt. Dinsdagochtend om 12.00 uur zat de trekhaak eronder en om 13.00 uur reden we voorzichtig naar Cadiz. We wisten niet hoe snel we deze plek met deze ervaring moesten verlaten ha ha ha. Onderweg leek de caravan zich goed te houden en we maakten de gok. De nieuwe camping aan een palmenstrand met een heerlijke zee maakte dat we weer veel konden vergeten en verder konden gaan met genieten. En oh ja, we hebben het nog gehad over onze wens bij die vallende ster: we hadden allebei, onafhankelijk van elkaar gewenst dat we weer gezond en wel mochten thuiskomen. Pas dus op met die wensen van tegenwoordig ja.

Wat hebben we het heerlijk gehad, luieren bij de palmen, zwemmen in de blauwe zee, een geweldige dag op Gibraltar, heerlijk eten in restaurantjes aan boulevards, ja we zaten weer echt in de flow. Het begon ook weer te kriebelen om verder te gaan en dus het boeltje vroeg opgepakt en weer op weg richting Granada. Nee, is de oprit naar de snelweg verdwenen. Wordt gereconstrueerd! Omleiding? Welnee...zoek het maar uit. Na een aantal omzwervingen in het dorpje waar we weer bijna vast kwamen te zitten leek het te lukken. De autovia op. Maar owee owee, de richtingsborden hier waren niet allemaal up to date, en ik zal heus wel wat gemist hebben, en de tom tom bleek niet up to date met de vele veranderingen. Dus we reden van snelweg naar snelweg zonder echt weg te komen uit dit oord. Snel..weg, ha ha echt niet. Uiteindelijk hebben we de goede afslagen gevonden met wat hulp van de locals aldaar. Halverwege de rit een stop gemaakt om te eten. En ja hoor...blijkt dat we helemaal geen 12 volt hebben in de caravan. Verdorie, weer zo'n rare storing. Zou dat nog met de aanrijding te maken hebben, hoelang was dit al, waar ligt het aan, de auto of de caravan. Op de camping maar eens verder nadenken. Twintig minuten na de lunchpauze hoorde ik een vreemd geluid achter bij de caravan. Alsof er iets aanliep. De auto begon ook ineens vaart te verminderen bij hetzelfde aantal toeren, dus er moest iets mis zijn. Een wiel? De handrem? Met de aanrijding nog vers in het geheugen kreeg ik alweer zweet op mijn rug en de scenario's vlogen over mijn netvliezen. En ik kon nergens stoppen. Hardstikke druk natuurlijk en overal rondvliegende Spanjaarden in auto's en motoren. Ik moest zo'n twee a drie kilometer verder rijden eer ik een inham zag waar we konden stoppen. Met ingehouden adem liep ik naar achteren. %$#^%#& was het neuswiel van de caravan naar beneden gekomen en heeft over het asfalt moeten rollen in schuine richting. Bloedheet geworden door de wrijving zag ik bij de as van het wiel allemaal gesmolten rubber wat al aan het uitharden was. Welja, dat kan er ook nog wel bij. En dat neuswieltje hadden we hard nodig om de caravan op een sta-plekje te kunnen manoeuvreren. Ok, de mover doet vreemd, het neuswieltje misschien niet meer te gebruiken, dus dan moet ik het met de auto doen, maar daar is niet altijd ruimte voor. Wat gebeurt er toch met ons...allemaal rare dingen die ons aan het schrikken maken en zeker mij flink uit mijn comfort zone halen. Oké, we moeten weg hier want we staan vlak naast voorbijrazende Spanjaarden en dat verhaal kennen we intussen.... Anna had een rotsvast vertrouwen dat we goede begeleiding hadden en het goed zo komen. En inderdaad, op de volgende camping deed de mover het goed en hadden we gewoon 220 volt en konden we weer een paar heerlijke dagen tegemoet zien. Oh ja, dat vergat ik nog bijna. 's-Avonds brak nog even mijn voortand in tweeën.

Weer een paar heerlijke dagen. Mooie steden bekijken, zwemmen, wandelen, lekker eten...ja ook met een halve voortand kun je best lekker eten hoor. Alleen lachen...tja, het aangezicht is toch geschonden ha ha. Op een morgen wel even een gedachte: "wat nu weer". 's-Nachts bleek de stroom uitgevallen te zijn. De klok was uit...alles was uit. Bij controle van de aansluitkast van de camping bleek dat deze ineens op slot zat. Zou iemand ons hebben afgesloten van de elektra omdat we langer bleven staan dan verwacht? Navragen op de receptie. Gelukkig, ik was niet de enige, de hele wijk zat zonder stroom, de hele dag. Geplande actie van de energiemaatschappij aldaar ivm onderhoud. Ach ja die zuiderlingen hè? 28 graden, vriezers die opwarmden, geen warm water en zelfs doortrekken van de wc was een uitdaging omdat de druk niet meer gehandhaafd bleef. Maar wel bij de campinggasten, hun darmen wel te verstaan. ha ha ha. Ik was allang blij dat het niet weer iets specifieks voor ons was.

Na een paar dagen weer verder richting Cordoba. Goede reis gehad en we begonnen al te wennen aan de kleine ongemakken die de storingen van de caravan met zich meebrachten. De storing van de 12 volt niet kunnen achterhalen, ook niet met een buurman van de camping. Alle zekeringen zijn nog in orde. Wat heb ik toch te leren van al deze uitdagingen? Cordoba bracht ons een leuke dag. Moe en voldaan lagen we aan het einde van de dag weer in het zwembad om daarna nog lang te genieten van de zwoele avond. Totdat ik vlak voor het slapen gaan keihard met mijn hoofd tegen een van de openstaande ramen knal. Een joekel van een buil en een gat in mijn hoofd waarvan je in eerste instantie je afvraagt of dat niet gehecht moet worden. Nou dat is aan mij niet besteedt want ik druk er een gaasje op, plak de boel bij elkaar met pleisters en ga slapen met de vraag WAAROM. Ik kijk nog even hoe laat het is en kom tot de ontdekking dat mijn horloge het ook begeven heeft. Ik ga slapen, ik wil even niets meer, en al denkend aan thuis val ik in slaap.
De volgende morgen worden we vriendelijk gewekt door een hard en luid grommend vliegtuigje wat zo laag over de camping komt dat je deze kan aanraken als je een polsstok omhoog houdt. En dat doet hij niet een keer maar vele malen. Het blijkt dat we in de aanvliegroute zitten van de velden die op deze ochtend bespoten dienen te worden. Pffff. Gelukkig hadden we al besloten om verder te trekken richting Madrid. Die dag merkte ik al dat de mensen me vreemd aankeken: halve voortand, gat in zijn hoofd, beschadigde caravan....ongeluk?, vechtpartij na aanrijding?, arme sloeber??? Het kon me allemaal niet meer schelen. We gaan weer op pad. En ja hoor, de mover heeft problemen dus de caravan moet met de hand achter de auto gezet worden.

Mooie camping bij Madrid. Vroeg in de middag aangekomen. Vlak voor de camping moesten we nog even tanken. Wilden ze me daar voor 20 euro oplichten. Ik moest toch even goed nadenken en als brugman redeneren, in mijn Engels wat ze ineens niet verstaan. Maar goed, ik kreeg tenminste mijn geld terug. Even later staan we heerlijk rustig op de camping. Even wat water pakken....doet de pomp het niet meer ..Aaaargh. Mijn kop maar weer in het luik gestoken om ook deze storing te onderzoeken. Gelukkig, gauw gevonden, een draadje los. Doorademen. Verder kijken naar losse draadjes en wat blijkt...er zitten nog meer losse draden op onverwachte plekken. Ook draden van de mover. Alles weer aangesloten en ja hoor, het accupack van de mover begint weer spontaan op te laden. Door de klap van de aanrijding is er toch meer losgeschoten dan verwacht. Na het weekend besluiten we weer verder te rijden nadat we de omgeving, de bergen, de sneeuw gezien hebben en heerlijk hebben gewandeld.

Weer op stap richting Biarritz. Kleine maar goede camping. Een klein wandelingetje gemaakt door het bos, het strand gezien van Les Landes en daarna regen, veel regen. Gezien het noodweer besluiten we even niet verder te reizen.

Op weg richting Poitiers. Goede reis. Geen onverwachte storingen meer dan diegene die we al kenden. Maar die brachten verder geen ongemakken met zich mee. Ik begin wel naar huis te verlangen. Droog kunnen inpakken en na een aantal omzwervingen droog aangekomen op een mooie kasteelcamping. Het bleek dat de bordjes van de camping verdwenen waren en de tom tom leidde ons over een heel smal landweggetje naar....tja waarnaar toe eigenlijk? De bewoners van de streek herkenden mijn probleem en stopten ongevraagd om vanuit hun auto mij te wijzen waar ik heen moest. Maar dan kreeg je ook wat zeg. Door een heel smalle poort bereikten we het landgoed.
Mijn verjaardag daar gevierd als kasteelheer in de naastgelegen herberg. Proost.

Na redelijk weer gehad te hebben, droog maar veel wind en wat lage temperaturen, weer verder naar huis. Vlak onder Lille de laatste overnachting. Ik heb buikpijn en het regent pijpenstelen. De wind doet onze caravan schudden. Ik wil naar huis, ik ben moe.

Heerlijk, weer thuis. Opruimen was zo gedaan en we gaan heerlijk naar bed. Eind goed....totdat ze in de buurt aan de gang gingen, de volgende dag, twee huizen verbouwen, de straat opnieuw geplaveid, stress bij de mensen die beter weer willen maar nog niet op vakantie kunnen en lawaai, lawaai.
Wheeeeee we willen terug naar Spanje. Pffff

OK en wat heeft het me nu opgeleverd?
Ik weet dat wat je uitzend je ook weer ontvangt. Maar ik zend toch niet uit dat ik dit soort zaken als een aanrijding wil ontvangen, of dingen die mij uit mijn evenwicht halen?
Ik realiseerde me achteraf wel dat we goed voorbereid naar Portugal zouden gaan en we ineens uitweken naar zuid Spanje. En daar begon het. Ik werd al onzeker van dat feit. Ik wist niets van dit land. En ik haalde me allerlei scenario's voor de geest hoe het zou kunnen zijn. En daar kwam mijn oude ik weer even te voorschijn. Vanuit mijn oude overlevingsstrategie, mijn oude ego, (mijn 6 stuk voor de enneagram kenner) begon ik scenario's te maken waarop ik alvast plan a t/m d kon bedenken om dit te voorkomen. Mijn verstand zei me dat ik dit niet nodig had, maar het zat al in mijn systeem. En als dat past met wat ik wil in mijn leven, dan krijg je het ook. En dat is vrijheid, avontuur, leven, genieten, mooie dingen beleven en zien, mensen ontmoeten etc etc.

Wat er gebeurde is dat een heel oud deel in mij werd getriggerd om los gelaten te worden. Alsof er nog een oud computerprogramma ergens inactief aanwezig was, welke door een gebeurtenis ineens weer geactiveerd werd. Ik kreeg hiermee de kans om heel bewust dit oude programma weer eens te voelen en er afscheid van te nemen door het uit te zetten en het te verwijderen uit mijn systeem. dat laatste was ik kennelijk vergeten om te doen.
En dan komen de inzichten langzaam binnen.

1. dat wat er ook gebeurt er altijd voor me gezorgd wordt.
2. dat ik een veel groter doorzettingsvermogen heb dan ik dacht.
3. dat ondanks wat er aan de hand is, ik kan blijven genieten van de mooie dingen die ook gebeuren.
4. dat het belangrijk is om in het moment, in het nu te leven.
5. dat mijn flexibiliteit de afgelopen jaren is gegroeid.
6. dat ik beter kan improviseren dan ik ooit gedacht heb.
7. dat alles wat ik in mijn leven nodig heb of kan gebruiken al aanwezig is.
8. dat ik ontzettend veel hou van de mensen om me heen.

Het is een tijd waarin niets meer vast staat. Veranderingen vinden sneller plaats, groei gaat sneller. Oude zaken komen weer boven en maken ons aan het twijfelen en wankelen, alleen om er afscheid van te kunnen nemen. Gaan we er tegenin of verzetten we ons ertegen dan duurt het alleen maar langer. Het is tijd voor de nieuwe mens in ons. We maken meer ruimte in onszelf voor wie we werkelijk zijn en wat we werkelijk willen doen. Dat proces is in iedereen bezig en soms is dat heel lastig. Aan ons de keuze welk pad we gaan. maar als we ons openstellen voor wat er gebeurt, voor de hulp en de liefde om ons heen, vertrouwen houden in een afloop die perfect voor ons is, dan wordt het wel makkelijker.

Met dank aan Anna, die deze reis zo dicht naast me stond, en me met haar liefde omringde zodat ik deze ervaring mocht doorleven en tegelijk kon blijven genieten.