Mijn eerste boek?

For English version please click here: My first book?

Een paar jaar geleden ben ik begonnen met schrijven. Zo af en toe schreef ik een stukje van maximaal 6 regels. Gewoon omdat die tekst ineens in me op kwam en ik hem mooi vond. Soms naar aanleiding van een ander stukje wat ik gelezen had. Alles ging ergens in een archief en verdween uit mijn zicht. Ook heb ik er weer velen van weg gegooid. Nu ik dit zit te schrijven herinner ik me dat ik dat als verliefde jongen ook al deed. Ik schreef dan verzen voor mijn lief....
Nooit geweten waarom ik dat deed. Het hoorde er gewoon bij. Echter het delen van de schrijfsels deed ik niet. Wie zit daar nu op te wachten, wie ben ik nu om deze te delen, eigenlijk is het maar onzin wat ik schrijf. Dat waren de overtuigingen die elke keer de kop op staken terwijl ik meer en meer in mijn hoofd ging leven in plaats van uit mijn hart. Dat was voor die tijd prima. En gelijk zeg ik dat het heerlijk is dat ik nu meer vanuit mijn hart kan leven. En dat is ook waarom ik weer meer ben gaan schrijven. Lang heb ik me afgevraagd waarom ik ben gaan schrijven. Die oude overtuigingen zaten er nog steeds. Maar iets anders werd steeds sterker en ik besloot er aan toe te geven. "Gewoon schrijven omdat het in me op komt. Maakt niet uit wat. Laat het maar gebeuren". Ik had geen idee waar de woorden vandaan komen. Maar ik begon het leuk te vinden om mijn schrijfsels na een tijd weer terug te lezen. Maar delen van het geschreven....nee, daar zat nog wel een overtuiging op. Hoewel de behoefte om het te gaan delen steeds groter werd. Eng!
En toen begonnen zich steeds vaker fantasieverhalen te ontspinnen in mijn gedachten. Als kind had ik al een levendige fantasie. Nu kwamen er steeds vaker flarden van sprookjes voorbij. Tot op een dag een van mijn dochters geheel onverwacht vroeg naar die oude verhaaltjes die ik vroeger verzon voor het slapen gaan. Toen ze klein waren verzond ik in de vakantieperiodes altijd een kabouterverhaal voor ze. Terwijl ze in bed lagen vertelde ik ze de grappigste verhalen. Meestal ging het over iets waar ze zelf mee kwamen, wat ze hadden meegemaakt die dag. Waarom kwam die vraag van mijn dochter juist nu? Ik besloot om dit eens te onderzoeken en begon gewoon de eerste regels van een verzinsel op te schrijven, een kabouterverhaal ja ja. Tot mijn verbazing stond er binnen de kortste tijd een leuk verhaal op papier waar ik zelf verbaasd over stond. In het geheim kwamen er al gauw nog drie verhalen bij. Ik werd enthousiast en zag mezelf terug in die verhalen. Ik moest lachen...een goed teken. En toen vroeg mijn vrouw wat ik toch allemaal aan het typen was.

Je begrijpt dat ze die verhalen wel eens lezen wilde. Met angst over hoe ze zou reageren liet ik haar de verhalen lezen. Ze reageerde verheugd. Ze was meteen overtuigd dat ik hier mee door moest gaan en dat het misschien wel een boekje zou worden, al was het maar voor onze eigen kleinkinderen die ooit zullen komen. Ik was opgelucht. En het afgelopen twee jaar zijn er een en twintig verhaaltjes verschenen. Niet alleen voor kinderen, niet alleen om voor te lezen, maar ook voor onszelf. Er zitten zoveel herkenbare zaken in, die zich nu afspelen rond om ons heen. Maar een boek? Uitgeven? Dat idee moest dit jaar nog wel even groeien hoor.
Terwijl dat idee groeide kwam ik overal uitnodigingen tegen om mee te doen met een bepaald traject om jezelf verder te ontplooien. Voor ik het wist had ik mezelf ingeschreven. Via FB was ik al enige tijd mijn ideeën, opvattingen en korte stukjes aan het vertellen, maar deze trajecten heben me uitgenodigd om onbevangen stukjes over mezelf te schrijven en die te delen...whaaaaaa. Mijn verbazing was groot toen ik merkte dat al die stukjes goed werden ontvangen. Soms door meerderen, soms door maar een iemand, en soms ook niet. Het werd me duidelijk dat het mij niet schaadde over hoe er gereageerd werd. Dat ik het wel fijn vond als er een reactie kwam en nog fijner als die ook nog eens positief was. Ik werd dus gemotiveerd om meer en meer te delen. En hoe meer en hoe vaker ik deelde hoe leuker het werd. Uiteindelijk was het idee om een boekje te maken van de vijftien verhaaltjes die ik al had niet meer zo eng en vreemd. Maar het voelde nog niet klaar. Er kwamen in de afgelopen maanden nog zes bij en nu is het gevoel daar, het is af, het mag openbaar worden. Een editor en een tekenaar hebben zich als vanzelf aangediend. De layout kan worden verzorgd en de drukker is reeds bekend. De laatste fase gaat in, lieve mensen om me heen die een hoop voor me betekenen om het boekje geboren te laten worden.

Maar gaat het nu om dat boekje, om bekend te worden, om gezien en gehoord te worden? Nee.
De laatste jaren is het me steeds duidelijker geworden. Als je iets te vertellen hebt, moet je het doen. Of er iemand luistert is niet belangrijk. Op het moment dat ik iets vertel of dat ik het opschrijf gebeurt er iets met me. Het wordt me allemaal weer iets duidelijker. Dat wat zich binnenin me afspeelt krijgt meer gestalte, meer vorm en ik krijg ineens de mogelijkheid om meerdere perspectieven te zien, en te belichten. Het zet mijzelf voort op mijn pad. Het is mijn ontwikkeling. En tegelijkertijd zijn het ook stille gedachten, wensen die een klank krijgen in de vorm van gesproken of geschreven woorden. Niets wat dat ongedaan kan maken tenzij ik het zelf herroep. Daarmee zet ik dus ook de verandering in in mijn leven, elke keer weer. Oude zaken worden uit het systeem gehaald en nieuwe zaken worden er in gezet. Herprogrammeren of zo.

En ik vind het eigenlijk best wel heel leuk om te delen, gewoon om het delen. Waarom zou ik met verhalen of opmerkingen blijven zitten als ik ze ook kan delen wanneer het zo goed voelt om ze te delen. En uiteindelijk heb ik ervaren dat er altijd wel iemand is die iets leest van wat ik opschrijf. En ook dat er altijd wel iemand is die zegt van "Ach dat is een openbaring", of "Dat is leuk". En weet je, als er maar een iemand is die er iets aan heeft, al is het maar een glimlach, dan is het al de moeite waard. En ook al wordt het niet gelezen, het is voor mijzelf de moeite waard. Een, omdat het altijd leuk is om later mijn eigen schrijfsels terug te lezen en twee, omdat ik veel leer over mezelf, hoe ik in het leven sta en stond, en wat de mogelijkheden zijn voor verandering. Daarnaast geeft het heel veel rust. Alles wat zich in mijn hoofd afspeelt, in mijn hart, in mijn lichaam, zaken die ik heb meegemaakt, ervaringen, beelden, gesprekken, die zetten mijn ontwikkeling aan. Maar het moet niet alleen in mijn lichaam blijven zitten. Ik moet in actie komen, er iets mee doen, fysiek. Gronden zeg maar. En het opschrijven van wat me het meest bezig houdt, het meest opvalt, is een vorm om die energie gestalte te geven in de wereld. Het geeft me weer ruimte in mezelf om verder te gaan, inspiratie te krijgen, fantasie, leven, liefde te laten stromen. Kortom ik vind het heerlijk om af en toe te doen.

En het is zo leuk dat ik over een paar weken ineens een boekje heb, dat met dit gedachtegoed geschreven is, waar anderen plezier in kunnen hebben, waar verder niets vanaf hangt en waar een aantal heel dierbare vrienden aan meegewerkt hebben en waar mijn dochters de grondslag voor hebben gelegd.